Vah Yusuf’um. Kuyunla tanışmışsın. Yusuf’u kuyuya düşüren Allah, çıkarmasını da bilir elbet, dert etme.
Kelebekler senin yüzünün değdiği bahçelere yayıyor kanatlarını. Şu dar göğsümün kozasından çıkmaya çalışıyorum. Sonsuz genişliklerin sırrı iki dudağının arasında saklı. Bir kelâm söyle ne olur! Her hecenin tınısında duymak istiyorum. Rüzgârlar savursun beni, yağmurların hepsi alnıma düşsün, taşların hepsi göğsüme düşsün. Senin ayaklarını öpen kocaman bir dağ olayım. Çöller savrulsun, dağlar aradan çekilsin, yokuşlar ve inişler bitsin ki yürüdüğün yollara toz olayım. Çöldeyim, susuzum. Kuyularda Yusuf’um. Sözlerin bana Züleyhâ. Ateşlerde İbrahim’im. Gözlerin bana derya.
Sancılar içinde Meryem’im. Bakışın bana İsa. Yaralar içinde Eyyub’um. Hasretin bana şifa. Ölüler içinde bir ölüyüm.
Ellerin bana musalla.
Benim birlikte olduğum, sevgilim, parıldayan ayım, can
dostum, en yakınım, güzellerin şahı sultanım.
Hayatımın, yaşamımın sebebi cennetim, Kevser şarabım,
baharım, sevincim, günlerimin anlamı, gönlüme nakşolmuş
resim gibi sevgilim, benim gülen gülüm.
Sevinç kaynağım, içkimdeki lezzet, eğlenceli meclisim, nurlu
parlak ışığım, meşalem. Turuncum, narım, narencim, benim
gecelerimin, visal odamın aydınlığı.
Nebatım, şekerim, hâzinem, cihanda hiç örselenmemiş, el
değmemiş sevgilim. Gönlümdeki Mısır’ın Sultanı, Hazreti
Yusuf’um, varlığımın anlamı.
Filistin, bir Yusuf şimdi...
Kardeşleri kuyusuna bakıp susuyor.
Kimi sattı, kimi unuttu.
Ama Yusuf sabrı, Filistin’de hâlâ dimdik duruyor.
“Ben Yusuf’um babacığım...”