“Seni son kez gördüğümde omuzların ağlıyordu, bilirsin çabuk tanırım ağlayan omuzları... Ama yalnızlığımı seninle harcadığım için pişmandım hâlâ, öfkeliydim biraz da... Sen yine geçip gittin yanımdan, daha önce hiç hayatıma uğramamış yabancı biri gibi. Yüzüne bile bakmadım, omuzlarının üzerinden gökyüzüne çevirdim gözlerimi...
Çünkü sular kesik, ellerim kirli, bahanem çok...
Kayıp eşya odasında kalbini bile aradığım biriyle en çok ne yaşayabilirim ki dedim içimden.
Bir kalp kaç kere kırılıp iyileşir, bir bakış kaç kere hatırlanıp unutulur, bir yalan kaç kez söylenir ve en çok kaç kez affolur?
Demek ki her hikâye, bitmeden önce kendini gerçekten tamamlıyor.
Su bile kırılıp iki ayrı yerden akmaya başlıyor insanın yanaklarından bazen...
Herkes kendi vedasını işte o zaman anlıyor.
Aşk için yazdıklarım bitti...
Şimdi kir göstermeyen bir sözcüğün, kendisiyle yüzleşme vaktidir.
Ve aşkta tüm lekeler, ancak hikâyenin ilk cümlesinde havada asılı duran o hisle baştan sona temizlenir...”
Ölümle gerçek bir yüzleşme çoğu kez insanın o ana kadarki yaşamının hedeflerini ve yaşanış biçimini gerçek bir ciddiyetle sorgulamasına yol açar.
Kendilerini gerçekten öldürmeye kalkışmış pek çok kişiyle çalıştım; genellikle deneyimleri onları bir şekilde değiştirmiş ve yeni bir olgunluğa, yeni bir bilgeliğe eriştirmiştir. Ölümle gerçek bir yüzleşme çoğu kez insanın o ana kadarki yaşamının hedeflerini yaşanış biçimini, gerçek bir ciddiyetle sorgulamasına yol açar. Ölümcül bir hastalık nedeniyle ölümle yüzleşenler için de durum aynıdır, kim bilir kaç kişi feryat etmiştir ''Ne yazık, nasıl yaşanacağını öğrenmek için şimdiye kadar, bedenimin kanserle delik deşik olduğu şu ana kadar beklemek zorunda kaldım!''
YAZILMIŞ ŞİİR
Adına yasak dediğin günahlarınla yüzleşme zamanı,
An kısır, bereketsiz topraklar gibi çorak yüreğin...
Toy kısrağın kıvraklığında yelesi uzun günler,
Papatyanın ince kıvrımlarından yolunu bulup geçer mi geçer.
Soğuk pınarların soğuk yüzlerinden, bi avuç su içmesi vardı,
Serinletmesi için aklının en us
