Hayat
dört şeyle kaimdir, derdi babam
su, ateş ve toprak,
Ve rüzgar.
Ona kendimi sonradan ben ekledim
pişirilmiş çamurun zifiri korkusunu
ham yüreğin pütürlerini geçtim
gövdemi alemlere zerk ederek
var oldum kayrasıyla Var edenin
eşref-i mahlukat
nedir bildim.
Sayfa 183
Bunca yıl sönmemiş umudum
Nisan değilse Mayıs
Perşembe değilse Pazar
gerçekten özlemişti dünya beni
öze çekmişti
özüm gelinceye kadar bana
temas etmişti
bu dokunuş parlatınca beni
benden biraz dünya isteyen ricacıları öldürdüm
ve kital bitti
Yazık, yazık ki yazgımın boyası koyu
Okur Takip Önerileri
Derin sular altında kalmış o toz konduramadığım güvenim.
Mesela, on yıllık sürgün hayatımda bir kerecik olsun yalnız kalamamanın ne korkunç ne azaplı bir şey olduğunu anlayamazdım. Daima konvoylar halinde çalışmaya gider, iki yüz arkadaşla beraber gecelersin hiçbir zaman bir kerecik olsun yalnız kalamazsın! (syf13)
...
Yüzlerce arkadaş arasında bulunduğum halde kendimi ne kadar derin bir yalnızlık içinde hissettiğimi hatırlıyorum. Sonunda bu yalnızlığı da sevmeye başlamıştım ya. Bu ruh yalnızlığı içinde bütün geçmişimi gözden geçiriyor her şeyi en ufak ayrıntısına kadar hatırlıyordum. Geçmişin üzerinde düşünürken kendimi amansız bir titizlikle suçluyor, hatta bu yüzden bazen bana bu yalnızlığı bağışlayan alın yazıma şükran duyuyordum. Çünkü bu olmasaydı ne böyle kendimi yargılayabilir ne de geçmişimi bunca titizlikle inceleyebilirdim. (syf 353)
