İnsan, kendine kurallar koyulan bir hayvan gibi her duruma alışıyor.
330 syf.
·
Not rated
Reader Follow Recommendations
Bu adamla benim aramda ortak ne var? Ben hayata taparım, o ölüme. Ben, "Sevmeyi bilmiyorsan şayet neye yarar güneşin doğması ve batması?" diye sorarım, Hasan adamlarının aşktan, musikiden, şiirden, şaraptan, güneşten uzak durmasını şart koşar. Allah'ın yarattığı en güzel şeyleri hor görür ve Yaratan'ın adını ağzına almaya cürret eder yine de. Ve cenneti vaat eder üstüne üstlük! İnan bana onun Kalesi cennetin kapısı olsaydı ben cennetten vazgeçerdim! O sahte Sofu inine ayağımı atmam!
Bu dünyanın yırtıcılığını, şiddetini Hasan Sabbah'dan daha iyi evcilleştirecek birisi çıkmadı. Alamut'ta çekildiği inde kendine küçücük bir huzur alanı yaratabilmek için dört bir yana korku saçtı.
Farkında olmadan elini göğsüne götürüp Meryem'in ısırdığı yere dokundu. Şimdi yeniden günlük yaşamın sıradanlığına dönmüş olsa da geçirdiği olağanüstü gecenin hatırasına sımsıkı tutunmayı bir an bile bırakmıyordu. İçinde ilk kez gerçek bir inanç hissediyordu. Tecrübe ve mantığı inkar edecek derecede güçlü bir inançtı bu.
Rahat bir hayat yaşamayı kabul etmediğim ve insanların çoğunun ilgilendiği para, mal, mülk, askeri ve siyasi görevler, her türlü siyasi ortaklıklar ve kent içinde oluşan gruplaşmalar peşinde koşmadığım için neler çekmem, hangi bedelleri ödemem gerekir?
