Bütün bildiği buydu. Karanlığın içine düştüğü. İşte o an tüm bildiği, bilmekten vazgeçtiğiydi.
Düşüncelerinin evi kilitliydi, evin pencerelerine tahta çakılıydı ve o, buranın gölge bekçisiydi. O bir gölgeydi.
Reader Follow Recommendations
Az şey biliyorsun, pek az şey ve daha fazlasını bilmek için doğru yoldasın. Eğer yeterince şanslıysan bir gün, bilinebilecek her şeyi bilmeye oldukça yaklaşabilirsin. İşte o zaman yazacaksın.
Onların kabilesinden olmadığını, onların dilini konuşmadığını düşünüyordu. Onlardan biriymiş gibi gösteremezdi kendini. Maskesi düşecekti nihayetinde, dahası maskeler onun doğasına aykırıydı.
Hissettiklerini ifade edemiyordu, kendini karanlık bir gecede yabancı bir gemide alışkın olmadığı donanımlar arasında yolunu bulmaya çabalayan bir denizciye benzetti.
... ama sesinde başka, uzak bir düşüncenin izi vardı.
Gökyüzü öylesine açık ve yıldızlıydı ki, ona bakınca insan ister istemez kendisine şunu soruyordu: Böylesi bir gökyüzünün altında dargın ve kaprisli insanlar yaşayabilir mi?
O zamanlar kötü görünen, insanı kızdıran olaylar bile hatıra olunca bütün kötülüğünü kaybediyor, hayalde cazibe kazanıyor.
Ne olacağım ben; kader bana neler hazırlıyor? Yarını kestirememek, gelecek hakkında en ufak bir düşünceye sahip olmamak pek acı. Geriye bakmaya korkuyorum. Arkada kalanları hatırlamak bile kalbimi kederden parçalıyor.