Zafer Ekin Karabay'ın intihar etnmeden önce bıraktığı mektubu;
"aslında bütün mesele neydi?"
"hani, ‘hayatın neresinden dönülse kardır’ dizesi var ya nilgün’ün, canım benim, ben yaşamın neresinden döneceğimi çoktan belirlemiştim. nilgün marmara’nın 29 yaşında, s. plath’in şubat ayında intihar etmesi, benim de 29. yaşımın 29 şubatında intihar etmemi gerektirmezdi. ama madem ki yaşamda kalmaya kendimi ikna edemiyordum, o zaman bir tarih belirlemeliydim ve 29. yaşımın 29 şubatını seçtim. bu yüzden ‘şubatta saklambaç’a bir yığın başka sırla birlikte intihar edeceğim tarihi de gizlemiştim. ne var ki, kitabımı bir türlü bastıramadım (o kitabı görmeden ölmek bana nasıl acı veriyor bilemezsiniz).
"ama şimdi yaşamımın bu ayrım noktasında hiçbir yerde huzur bulamadığıma göre bu tarihi bekleyecek gücüm de kalmadı. hem zebercet de belirlediği tarihten önce intihar etmemiş miydi? (kimbilir belki kendimle barışabilseydim...)
yerleşik yabancı’ydım her yere metin abi... sen yanarak öldün ve ben ne yangınlar geçirdim sana ulaşabilmek için.
daha ne kadar dayanabilirdim, herkesin bir başkasının acısı pahasına mutlu olduğu yaşama?
tüm arkadaşlarımı ve sevgilim meral’i çok seviyorum.
beni affedin."
*Mektuba ilk kez, Milliyet'te Can Dündar köşesinde yer vermiştir.
Kaynak: İTÜ Sözlük
İnsan için hiç umut yok muydu? Sevmeleri gerekenleri öldürüyorlardı. Eğer müttefikle düşmanın arasında bir fark yoksa savaşmanın ne faydası vardı, kazanmanın ne faydası vardı? Zafer neydi? Anlamsız.
15 TEMMUZ
Kutlu Mücadele
15 Temmuz 2016
Tarihi bir gece vaktiydi.
Herkes olacaklardan habersiz,hayatında.
Kimisi çarşıda,kimisiyse uykuda.
Bir ses duyuldu medyada ve sokaklarda.
Yurtta sıkı yönetim ilan edildiğinin sesi.
Sokaklar asker doldu bir anda,
Gece sanki daha bir zifiri.
Tanklar caddelerde,jetler göklerde.
Vatandaşlar,meydanlara
Bir süredir masamın üstünde tek sayfa bir mektup duruyor.
"Şuna bir göz at" diye elime tutuşturulmuş bir mektup...
13 Eylül 2002 tarihli... Düzgün bir el yazısıyla yazılmış.
En üstte büyük harflerle "Aslında bütün mesele neydi?" yazıyor:
"Hani, ‘Hayatın neresinden dönülse kardır’ dizesi var ya
ASKERİ KARGO UÇAĞI
Birinci Gün:
Pencere kenarındayım. Gözyaşları yavaş yavaş akıyor yüzümden. Elimle siliyorum, neden ağladığımı bilmeden. Etrafa göz atıyorum. Kimi on kimi on beş katlı apartmanlar var, sokaklar geniş, gökyüzü aydınlık ve masmavi. Uzun yıllar oturduğumuz yer burası. Ama çaprazdaki binanın rengi kırmızı değil miydi, şimdi neden gri ve beyaza
Seni son kez hatirlayacagim. Ebediyen unutmak icin. Ve hatirlanacagin tek yer sana yazilan bu son satirlar olacak. "Ihanet, kendini; sadakat, iradeni dinlemektir" derler. Bu mantikla dusunup karakterine baktigimda ne oldugunu degil ama kendini ne sandigini gorebiliyorum. Umarim soylediklerimden yola cikarak soyleyemediklerimi
SANIK, suçunu üstlendiği durumda, hala bağlı kaldığı ilkelerle bu ilkeleri reddeden suçu arasında bocalamasıyla, her uyum davasının sürüklendiği trajik boyuta ulaşır. Suçluluğun kabullenildiği davalar,
her zaman bir başarısızlığın romanı, bir yenilginin öyküsüdür; çünkü sanık, her şeye rağmen, mücadele ettiği kamu düzenini yetkisiz ilan edemez.
Raskolnikov'un gizli yarasıdır bu. Kutsala saygısızlık etmemek için geri adım atar, cinayetin boyutundan ötürü değil. Kendisine Napoleon'u örnek almıştı. Neydi yani iki zavallı beden, Vendemiaire'
deki cesetlerin yanında? Neydi 300 ruble ve birkaç önemsiz mücevher, General Bonaparte'ın, şahsi iç savaş bütçesini beslemek için Cumhuriyet kasasından söküp aldığı İtalya ordusunun milyarları yanında? Fark, Napoleon'un. hem Yendemiaire'de hem İtalya' da, kendi
kendine sorular sormamış olmasıydı. Halkın üzerine topla ateş açmak, sadece balistik bir sorun yaratıyordu ve her tür yasal lığın silinip süpürüldüğü yollardan süratle ilerleyebilmek için para şarttı.
Bunlar. zafer suçluyu terk ettiğinde suçtur; onun bayrakları altında
yürürken, sadece siyasi eylemlerdir. Raskolnikov'a gelince, kendi
kendini sorgulaması hiçbir zaman bitmedi.
Sayfa 36 - MetisKitabı okudu
