"Tek tek hepimiz, bütün insanlar daha zalimiz ve yüzümüzün karası ile sevinmedeyiz! Aslında hepimiz, bütün insanlar zalimiz! Çünkü; kendi hatalarımızı, günahlarımızı görecek yerde, başkalarının yaptıklarını görüyoruz, onları suçluyoruz!
Sayfa 332 - Ötüken yayınları 6. CiltKitabı okudu
Hayvanat bahçelerini inşa ettik çünkü zalimiz, çünkü başkalarının özgürlüğüne değil sadece kendi özgürlüğümüze önem veriyoruz, çünkü hayvanlar zayıftır ve zayıfları ezmeyi seviyoruz, çünkü tüm canlıların bizim gibi duyguları olduğunu asla anlamadık ve anlamıyoruz!
Tek tek hepimiz, bütün insanlar daha zalimiz ve yüzümüzün karası ile sevinmedeyiz! Aslında hepimiz, bütün insanlar zalimiz! Çünkü; kendi hatalarımızı, günahlarımızı görecek yerde başkalarının yaptıklarını görüyoruz, onları suçluyoruz!
Sayfa 332 - ÖTÜKEN-6.CİLTKitabı okudu
Zalimiz...
Çünkü tüm yatırımımızı vitrine yapıyoruz. Halbuki bir kalbimiz vardı, değil mi, bir ruhumuz? Ne çabuk unuttuk.
Sayfa 12
Zalimiz...
"Hem cahil hem de zalim. İnsanız ya, ondan. Çünkü acziyetimizi itiraf etmekten imtina ediyoruz. Çünkü hududumuzu aşmaktan, sınırları zorlamaktan büyük haz duyuyoruz. Çünkü duracağımız yeri bir türlü bilmiyoruz..."
İlk çağrı da cehennemlikler diyecekler ki; قالوا ربنا أمتنا اثنتين وأحييتنا اثنتين فاعترفنا بذنوبنا فهل إلى خروج من سبيل « المؤمن ؛ 11 )" Bizi iki defa ölümden dirilttin. Şimdi günahlarımızı itiraf ediyoruz, (buradan) çıkmanın bir yolu var mı?" 382
Allah ( c.c ) onlara şöyle cevap verir ; ذلكم بأنه إذا دعى الله وحده كفرتم وإن يشرك به
Sayfa 303Kitabı okudu
Aslında hepimiz, bütün insanlar zalimiz! Çünkü kendi hatalarımızı, günahlarımızı görmek yerine, başkalarının yaptıklarını görüyor ve onları suçluyoruz.
Sayfa 390Kitabı okudu
Aslında hepimiz, bütün insanlar zalimiz!
Çünkü; kendi hatalarımızı, günahlarımızı görecek yerde, başkalarının yaptıklarını görüyoruz, onları suçluyoruz!
Sayfa 593Kitabı okudu
Zalimiz. Hem cahil hem de zalim. İnsanız ya, ondan. Çünkü aciziyetimizi itiraf etmekten imtina ediyoruz. Çünkü hududumuzu aşmaktan, sınırları zorlamaktan büyük haz duyuyoruz. Çünkü duracağımız yeri bir türlü bilmiyoruz. Çünkü nefsimizin hakkını vermiyoruz ve haddini bildirmiyoruz. Çünkü ruhumuza eziyet ediyoruz. Çünkü gönlümüzü ve kalbimizi; aklımızın, evet o büyük çaresizliğimizin esaretine terk ediyoruz. Çünkü içimize ve göğe kulak vermiyoruz. Çünkü tüm yatırımımızı vitrine yapıyoruz. Halbuki bir kalbimiz vardı, değil mi, bir ruhumuz? Ne çabuk unuttuk.
