Nermin abla
Kapı zili ve telefon eş zamanlı çaldı. Telefona doğru yürürken, kapı zili hem çalıyor, hem de kapı tıklanıyordu. Telefonu açtığımda, cevap yoktu, karşı taraf kapatmıştı. Kim aradı acaba diye düşünürken, kapı zili ve kapı tıklaması kaldığı yerden devam ediyordu. Koştum kapıya, gözetleme deliğinden baktım ve üst kat komşum Nermin ablayı gördüm.
Ama bir bayram böyle mutlu olamadık. Arifeden bir iki gün önce, bir beyaz araba geldi, anamı aldı gitti. Biz iki kardeş hüngür hüngür ağladık.
Abi anamızı nereye götürdüler?
Hastaneye.
N'olacak?
Ameliyat edeceklermiş.
Karnını mı kesecekler?
Hee...
Ya ölürse?
Ölmez ki, doktorlar kesecekler.
O gece babam bizi ablamın yanına bıraktı. Enişte ekmeğini, enişte yemeğini yedik. Eniştem şen adamdı. Bin bir türlü masal ve şaklabanlıklarla bizi eğlendirmeye çalıştı. Abimi bilmiyorum ama, ben o gece düşümde hep anamı gördüm. iki kardeş, ne zaman birlikte sokağa çıksak, ardımızdan; "Benim çift güvercinlerim" diyen anamı. O sene bayramı bilemedik ne atlıkarınca, ne dönmedolap mutlu kıldı bizi
Sayfa 59
Aşkın Hayali, Hayalin Aşkı
Bir kere düşmüşsen gecenin kanallarına
Kapılmışsan o delici gözlerin derinliğine
Zamanın gerisinde kalmaya razı olmuşsun demektir
Gözlerini ayıramamak bir türlü salak gibi
Aşık olmak tatlı kıvrımlara karşında duran
Buna rağmen soğuk bir kasım rüzgarının nefesiyle
Üflemek tepkisizce kuzeyden o sıcak tene
Kuşlar eşliğinde yapılan tüm