Binoo Sönmez
İnsanın hayatı da dünyaya benzermiş ve hayatında dört mevsimi yaşarmış. O zaman ben neden hayatım boyunca sonbaharı yaşıyor gibiyim? Hüzün var yapraklarım dökülüyor sallanıyorum devrilir gibi oluyorum.
Dostoyevski Hakkında Az Bilinen Detaylar
Ekşi sözlükte gezinirken eksisozluk.com/kafkaesque--491638 isimli kullanıcının derlediği okuyup bazı noktalarına çok şaşırdığım bir yazıyı sizlerle paylaşmak istiyorum. Ne kadarı doğru pek emin değilim ama yazılan bir çok bilgiye az çok aşina olduğumu hayretle farkettim.
Buyrun;
Dünya edebiyatının en önemli isimlerinden biri olan
Bir anneannenin annesi öldükten sonra kendisinin herşeyi olan torununa kimsenin bilmediği ve ölümüne az kalmış zamanda tuttuğu bir günceyi ele alan bir eser Anneannenin evli olduğu halde herkesten gizlediği içinde mutluluklar yaşattığı bir aşkı , yaptığı hataları onun yapmaması için anlatması , ölen kızına diyemediği duyguları torununa belli edemeği hisleri bir günce altında torununa anlatması .
…. Yolunu yitirdiğini, şaşırdığını hissettiğin zaman ağaçları düşün , onların büyüme biçimini anımsa. Unutma ki, yaprağı gür ama kökü zayıf bir ağaç ilk güçlü rüzgarda devrilir, oysa kökü güçlü ve az yapraklı ağaçta can suyu bin bir güçlükle dolaşır …
Yüreğinin Götürdüğü Yere Git 
Susanna Tamaro
yaşmaya deyerese ölüm guzel
Yokluğun buz gibi soğuk
Uzaklardan bir ses olmanı isterdim, bir selam, bir nefes... 'Üşüme' diye seslenmeni isterdim... Bir el olmanı isterdim, bir kol... 'Özledim' deyip sarılmanı... En karanlık yerinde düşlerimin çıkıp gelmeni isterdim kınalı bir bahar gibi, umut ışığı olmanı isterdim hayatıma... Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna,
Sayfa 457 - özlem ve ölüm
"Esnek olanlar, zayıf gibi görünürler ama güçlüdürler. Zayıf kuvvetliyi alt eder, yumuşaklık sertliği yener. Bütün canlılar doğdukları zaman zayıf, esnek ve yumuşaktır. Ölüme yaklaştıklarında sert ve katı olurlar. Sertlik ve katılık ölümle, yumuşaklık, esneklik ve incelik yaşamla yoldaştır. En sert fırtınalarda kocaman ağaçlar devrilir ama incecik fidanlara hiçbir şey olmaz."
Sayfa 259 - Destek Yayınları
Çoğumuz, babamız henüz hayattayken onun yüzüne bir kere bile dikkatle bakmayız. Baba, “baba” demeye başladığımız günden itibaren sürekli karşımızda duran bir alışkanlıktır. Yıllarca babamızdan değil, bir alışkanlıktan bahsederiz: Annemize, “babam bugün niçin gecikti? ” diye sorarız; kardeşimize, “babam yine su istiyor,” der ve dertleniriz; bazen