Aslında geminin değil, bir çocuğun öyküsü bu. Ama ne öykü a dostlar. Hani hepimizin (özellikle bizim gibi çizgi romancıların) çocukluğunda olmuştur ya gözlerini kapar kendini kızılderililerin arasında bulursun, kulağını çeken birini hayallerinde eşek sudan gelene kadar döversin. Öykümüzdeki çocuk da böyle anne ve babasının terkettiği, orman bekçisi dedesinin yanında bir kulubede yaşayan, yalnızlıktan kendine taşları, dürbününü arkadaş yapan kimsenin adıyla bile çağırmadığı bir çocuk. Ama bir çocuğun hayal dünyası, aklından geçirdikleri, hayalleri bu kadar güzel anlatılamaz. Her okuduğumda bir kere daha hayran kalıyorum. Kelime dağarcığım, yazma yeteneğim bu adamı övmeye dahi yetersiz kalıyor. Zaman zaman filmlerde dizilerde gözlerimin yaşardığı olurdu ama ilk defa bi kitabı okurken gözlerim doldu. Çocuk hayaline girip onla beraber balık olasım geldi, ardında köpük köpük iz bırakan o beyaz gemi ile yarışasım...
