"Yalnız, anlatmak istediğimi anlatabilmek de pek güç."
İnceleme yazmak istiyorum ancak tam olarak yukarıdaki satırlardaki gibi hissediyorum. Ah 
Jane Eyre nasıl bir kitaptın sen! Dili lâl olmuş aşık gibiyim, nasıl anlatayım şimdi ben seni?
Kitabı okurken fikrimi paylaşmayı incelemeye saklayamayıp alıntılarımın altında yorum olarak sık
"İlkbaharda uçuşan kavak pamuğu..."
Hoş geldin dünyama 
Sevgi Soysal, hoş geldin. Seni tanıdığıma çok memnun oldum. Bu 1k bana çok şeyler kazandırdı biliyor musun? İşte onlardan biri de sensin Sevgi Soysal...
Tante Rosa'yı okurken seni merak etmemek haksızlık olurdu. Meğer ne çok çekmişsin. O kısacık ömrüne ne çileler sığdırmışsın. 40 yaşında meme kanserinden ölmek! Nasıl bir haksızlıktır!
"Fakat sana karşı, kimse için duymadığım bir his var içimde..."
100. incelemem en sevdiğim kitap için ve bu tabii ki tesadüf değil...
100. incelemeyi herhangi bir kitaba yazmak istemedim. Bana kitap okumayı sevdiren, hayatımı, mesleğimi belirleyen o kitap için yazmak istedim. Bir süredir kitap okumakta zorlanıyordum, 
Çalıkuşu yine bana okumayı sevdirsin istedim; öyle de oldu, sayfalar aktı gitti sanki...
Bir
Bu site ne hale geldi?!?
Siyaset yapan mı dersin, kadın-erkek tartışmasına giren mi dersin, kitap okumayıp boş boş iletiler atan mı dersin, dm'lerini ortaya döküp paylaşanlar mı dersin....
2020'de katılmıştım 1k'ya ve hayran olmuştum sitenin güzelliğine hatta üzülmüştüm geç katılmışlığıma ama şu an diyorum ki burası da bozuldu, battı, çöplüklerle doldu.
Bir şeyleri beğenmeden önce bir okuyun ne yazıyor ne anlatıyor , bu cümleler nereye gidiyor!
Bir alıntı/ileti atmadan önce düşünün , benim amacım ne ben ne yapıyorum bunu yazınca ne olacak!
Birisini takip etmeden önce bi bakın sayfasına kitap okumuş mu, ne atmış, ne paylaşmış, yorumlarında başkalarını rahatsız edici şeyler yapmış mı!
Bir dm'ye cevap vermeden önce de düşünün , bu kişinin yazma amacı ne, benim buna cevap verme amacım ne, bu konuşma nereye gidecek!
Bunları da yapmıyorsanız anasayfa da fazlalık yapmayın o zaman, sizin yüzünüzden site mahfoldu, zaten güncellemeler de sağ olsun(!) ben bu siteye uyum sağlayamıyorum artık!
Canımın canı babam..
Babam.. Canımın yarısı can babam.. İyi misin babam diyordum da beni üzmemek için iyiyim diyordun ya işte orada duruyordu zaman.. Gözlerini kaçırıyordun ama biliyordun yakın zamanda göçüp gideceğini.. Israrla hep dik durmaya çalışan can babam.. Tek bir nefesin kalmıştı oysa ki.. Güçlüdür dedim hep konduramadım ki ben sana bu hastalığı da, yataklara düşmeyi de, ölümü de.. Sen her şeye rağmen benim kahramanımdın, arkamda duranımdın ben buradayım her zaman diyenimdin.. Canımın canı can babam.. Ne güzel bir çocukluk yaşattın bize be babam.. Annesiz kalmanın, çalışan bir annenin evladı olmanın zorluklarını elbette yaşadık ama hep elinden geleni yapıp hem anne hem de baba olmadın mı sen bize.. Öksüz kaldık canım babam.. Ne sağıma dönebiliyorum, ne önüme bakabiliyorum. Savruluyorum senin desteğin, sesin, o sohbetin olmadan.. Şimdilerde ne yerdeyim, ne gökte.. Her telefonda hissettiğim o acıyı nasıl anlatayım ki.. Yokluğunda, sensiz geçen koskoca 3 gün..😢 Çok zormuş be babam, çok zormuş. Ne çok sevenin varmış evimiz doldu taştı yokluğunda. Bir kez daha gurur duyduk seninle. Bir kişi bile demedi ki babacığın bize şu sözü söyledi de kırıldık.. Biz senden razıyız güzel babam 🤍🤲
Yattığın yer incitmesin 🤲😥
Merak edip yazan, arayan herkesten Allah razı olsun 🙏
| SPOİLER İÇERİR! “Bir insanın hisleri ölür mü hiç? Benimki öldü.”
Gerçek bir hikaye 
Meyra..
İlk incelememe kitaba konu olan 'Srebrenitsa katliamını' kısaca açıklayarak başlamak istiyorum. Yugoslavya, bünyesinde birden fazla din ve birçok etnik grup barındıran bir ülkeydi. Bu etnik gruplar daha fazla birarada kalamadı ve birkaçı bağımsızlığını ilan etti. Bunlardan biri de 5 Nisan 1922 yılında bağımsızlığını
Ne kadar da yozlaştık ..
Müşterilerinden orta yaşlı olanı balık ekmeğinin fotoğrafını çekiyor, hemen arka fonda da dişsiz amca sırıtıyor. Gerçekten şaşırmamak işten bile değil! Sahi ne zaman bu kadar fotoğraf sevdalısı olduk, üstelik bu sayede her anımızı ölümsüzleştirmek adına bencilce yaşar olduk? Oysa insan bir kez olsun düşünmez mi o fotoğrafı paylaşırken, bulan var bulamayan var diye. Arkadaş listenden biri “bana ne kardeşim senin yediğin balıktan,” dese… Gerçi o zaman çare basit, onu arkadaşlık listenden silebilirsin, üstelik o sildiğin arkadaşınla tek muhabbet dahi etmedin, nereden tanıdığını ve ne zaman arkadaşlık listene eklediğini de bilmiyorsun. Terimlerimiz bile artık çok değişti; birbirlerinin telefonlarını inceleyen iki arkadaşın, “Seninki kaç mega piksel?” diye soruyor olması gibi. Eskiden olsa renkli mi renksiz mi, fotoğraf çekiyor mu ya da flaşlı mı diye sorardık. Derken dediklerimin temsilî resmi olan, ağzında sakız varmış gibi yayvan yayvan konu açan genç, “Ben fotoğraflarımı clouda yükleyeceğim, otuz iki gigabaytım nerdeyse doldu,” diye ekledi. Eskiden olsa filmdeki otuz altı pozun kaçının yanmadan çıkacağını düşünür, fotoğrafları saklamak için bir sürü albümler alırdık. Mum ışığında bakılan fotoğraflarımız vardı. Bir de şu selfie denilen çılgınlık yok mu, ne kadar yalnız olduğumuzun en büyük kanıtı. İnsan kendi fotoğrafını çeker mi hiç? Verirsin adam gibi birine çeker, ille fotoğrafçı olmasına da gerek yok hani.
Kimsesizler Postası
Ben bende uyanmadim, bir rüya aldı beni
Geceler yolcu oldum, gündüzler saldı beni
Yaşadığım bu hayat uykudan farksız değil
Akrebin esiriyim, yelkovan çaldı beni
Esir doldu kainat, zaman içinde zaman
Büyüğün büyüğü var, küçükler koskocaman
Ben ki bir toz zerresi, anladım işte o an
Dimağım hocam oldu, rüyadan aldı beni..
Raskov.
