Korkuyorum. Ölmekten mi? Hayır, yokluktan. Ölmek nihayet birkaç dakikalık mesele. Yürümek, uyumak gibi basit bir şey. Ama yokluk; ölüm. Evet, ölmek ve ölüm ayrı şeyler bence. Biri sonun başlangıcı, biri de son ve yokluk. Ölmekte şiir var, duygu var, anlam var. Ölüm, sadece karanlık, boşluk, anlamsızlık.
Doğmak başlangıcı yaşantımızın ve çilemizin. Ölmek sonu. Ölümse; öldükten sonraki zaman. O dizgin vuramadığımız at, o asla sahip olamadığımız kadın.
Ölmek elimizde, ölüm Tanrının sırrı, bedeli var oluşumuzun.
Ölümsüz olmalıydı ölmek dünyada. İnsan dilediği anda ölmeli, dilediği anda yaşamalıydı.
Ölümün gelmesini bekleyenler, ölmeyi bilmeyenlerdir. Yaşamamız Tanrının bileceği bir şey, zamana hükme den o, ölüme hükmeden de o. Yalnız ölmek bizim. Onun la yetinmek kalmış bize bu ölümlü dünyada.
Bu tek hakkımızı da suç saymış bizden önce gelenler.
Suç demişler, günah demişler. Yaşatmışlar yaşamışız, öldürmüşler ölmüşüz. Nerde kaldı bizim üstünlüğümüz?
İnsanlığımız, zekâmız nerde kaldı?
Bitkiler, hayvanlar diledikleri zaman ölemiyorlarsa insan olmadıkları içindir. Ölmek asla şerefsizlik değil, hele korkaklık hiç değil. Yalnız yaşamaktan korkanlar, yılgınlar mı ölmek isterler sanıyorsun?
Şimdi hiç değilse
Hayaliyle avunmadayız
Zaman içinde bir başka zamanın
İslâmiyet içinde bulunmakla insanoğlunun kavradığı en kıymetli şey kendi haysiyeti konusunda bir fikir sahibi oluşudur. Haysiyeti konusunda bir fikir sahibi olmayan insan kendine İslâmiyet içinde bulunup bulunmadığını sormalıdır. İnsanın haysiyeti, onu diğer insanlardan daha sıhhatli kılar. Sıhhat derken insan vücudundaki bütün organların rahatsızlık vermeyecek şekilde çalışmasından bahsetmiyoruz. Gerçek sıhhatin doğrudan doğruya ümitle kaim olduğunu insanların bilmesi lâzım. Nedir ümit? Öldükten sonra, hesap gününde Allah'a olan ibadetlerinin geçerli olduğunu öğrenmenin ümidi. Ümitsizlik bu bakımdan Müslümanların reddettikleri bir şey. Yoksa, ümidimiz bir gün dünyanın rahatlığına ereceğimiz yönünde ise, işte o zaman işler sarpa sarıyor demektir.
Neolitik dönemden bugüne aynı insaniz...
Dünyaya ilk gelişimiz değil bu Yüzbinlerce yıl önce
Bir de taş devrinde gelmiştik
Senin için vahşi hayvanlar vurmuştum o zaman
Pars dişlerinden bir gerdanlık yapmıştım boynuna
Nice mağara duvarlarına güzelliğini kazımıştım
Nasıl hatırlamazsın
O zaman da gökyüzü bu kadar mavi Ormanlar yemyeşildi
O zaman da
Yalnız karanlıktan korkar
Güneşi Tanrı bilirdik
Bunca yüzyıldır
İnan
Hiçbir şey değişmedi yeryüzünde
Belki biz değiştik
Sevgilerimizi söyleyemez olduk Göremez olduk nice güzellikleri
Yalanı öğrendik
Utanmayı öğrendik
İnandık sonraları
Bütün yaratıklardan üstün olduğumuza Büyük zekâmız
Önce kafesi, zinciri, zulmü icat etti İyilik güzellik ve doğruluk adına
Hiçbir şey kalmadı inandığımız
Aradan bin yıllar geçip
Atom parçalanıncaya kadar
Zaten paramparça olmuştu insanlığımız
Yağmur altında öpüşmek
Hava kararmıştı
Yağmur yağıyordu
Dudakları sımsıcaktı
Elleri üşüyordu
Bir öptüm
Bir daha öptüm
Bir daha öptüm
Kimseler görmedi öpüştüğümüzü
Yağmurdan başka
İki gözüm çıksın
Şimdi ne zaman yağmur yağsa
Utanıyorum
Sayfa 256
