.. Hayatımda hiç kimse bu kadar şefkatli bir gülümsemeyle benle alay etmemişti. Sevginin hiç akla gelmeyen seslerle, gülümsemelerle biriktiğini öğreniyordum. Neden bilmiyorum ama sevgiyi daha ağır, daha derin, hatta biraz kederli bir duygu gibi hayal etmiş olduğumu fark ediyordum, halbuki o anda hissettiğim sevgi çok güçlü ama aynı zamanda çok neşeli, her an yeryüzünden kopup havalanacakmışım izlenimi yaratan bir duyguydu.
Hiç değilse şunu öğreniyordum ki, ben ancak onların suçunun bana hiçbir zarar vermediği ölçüde suçluların, sanıkların yanında bulunuyordum. Onların suçluluğu benim güzel konuşmama neden oluyordu, çünkü onların kurbanı ben değildim. Kendim tehdit altına girdiğim zamansa, yalnız ben de bir yargıç kesilmekle kalmıyor, daha da fazlası olmak istiyordum: Her türlü yasanın dışında, suçluyu tepelemek ve dize getirmek isteyen öfkeli bir efendi.
Sayfa 53
Yüreğimizdeki Mezarlık
Bekir Coşkun
...O ölürken başladı tanışıklığımız. Kötü bir tanışmadır bu. Yanıtsız kalır “merhaba”lar. Selam kelam boşuna.
...
Çoğumuz yeni tanıyoruz. Adını, soyadını öğreniyoruz. Yaptıklarını, işini gücünü, ailesini sevdiği şeyleri, yapmak istediklerini. Diyelim ki ben Barış'ın çocuklar için, çevre için konserler verdiğini yeni yeni öğreniyorum. Bir anda onu seviyorum. Beğeniyorum. Tanışıyoruz. Ama o ölüyor.
Böyle bir dostlar grubumuz oluştu zamanla: Ölülerden. Ve yüreği bir mezarlığa dönüşür insanın. Yok oluşla gelen ahbaplıklar, ölümle başlayan tanışıklık ve yanıtsız kalan daha ilk selamlar:
“Merhaba”
Sayfa 177
Terk edilmelerin ya da kaçınılmaz terk etmelerin acısını yıllar geçtikçe farklı yüzlerle taşımayı da öğreniyordu bir yerden sonra insan. Bazı görüntülerin ardına gizlenmenin büyüsünü de keşfedebiliyordunuz zamanla... Neleri, nerelerde bıraktığınızı arada sırada, bir yalnızlık, bir geriye dönüşsüzlük zamanında içinizdeki insana da söyleyebiliyordunuz.... İçinizdeki insana da... Kendinizi tüm ‘çoğalmalara’, beraberliklere karşın tek başınıza, tüm sığınmalara ve savunma alanlarına karşın korunmasız, tüm giysilere karşın çırılçıplak hissetseniz de...
İman ve İbadet Eğitiminde Öncelikli Meseleler
Esas olarak iman ve ibadet eğitimi davranış eğitimiyle iç içedir. Bununla beraber çocukların iman ve ibadet eğitimlerine dair birkaç noktayı ayrıca yazmakta yarar görüyoruz. İşlerimize başlarken besmele çektiğimizi gören, sık sık Allah'a şükrettiğimizi duyan bir çocuğun iki üç yaşlarından itibaren "Allah kim? Nerede? Neden göremiyoruz?" gibi sorular sormasından doğal bir şey yoktur. Bu sorular bizi ne panikletmeli ne de çocuğumuzun içinde bulunduğu zihinsel gelişim basamağını unutarak cevap vermemize sebebiyet vermelidir. Bu tip sorular karşısında çocuğun seviyesine uygun kısa ve doğru cevaplarla karşılık verme cihetine gidilmelidir. Çocuğun anlayabilmesi için somut örnekler verilmeli, çevresindeki her şeyin Allah tarafından yaratıldığının altı çizilmelidir.
Allah inancının kazandırılmasında dikkat edilmesi gereken en önemli nokta çocukta Allah'a karşı olumsuz duyguların oluşmasına sebep olabilecek söylemlerden kaçınmaktır. Maalesef ebeveynler ya da çocuğun eğitiminden sorumlu kişilerin zaman zaman çocuklarının yaramazlıklarını önleyebilmek için " Allah yakar! Cehennemde yanarsın..." gibi sözler sarf ederek onların Allah'tan korkmasına veya zamanla Allah'ı ciddiye almamasına yol açabilecek bazı ifadeler kullandıkları bilinmektedir. Çocuğun Allah lafzıyla bu şekilde karşılaşması hiç hoş değildir. Yapılması gereken her fırsatta Allah'ın sevgi ve merhametine dikkat çekmektir.
Sayfa 49Kitabı okudu
Ey eğitim sistemi Yabancı dil öyle öğrenilmez
Yıllar sonra dil öğrenme sürecinin bize okulda yapmaya çalıştıkları gibi dilbilgisinin ve kuralların öğrenilmesiyle ilgisi bile olmadığını anlayacaktım. Bir örüntü tanıma harikası olan beynimiz, herhangi bir dile değişik vesilelerle maruz kaldıkça onun örüntü kodunu çözmeye ve temel örüntülerini kavramaya başlıyordu. Çocukken de böyle dil öğreniyorduk. Bir kez örüntüler algılanınca geriye sadece temel ve sade kurallara uygun üretimler yapmak kalıyordu ki beynimiz çok kısa bir zamanda bu işin üstesinden gelebiliyordu.
Sayfa 317Kitabı okudu
