Ne güzel vâkıadır kim bu açıp can gözümü
Hâb-ı gaflette geçen ömrümü rüyâ gördüm
Ne güzel rüyadır ki bu açıp can gözümü,
Gaflet uykusunda geçen ömrümü rüya gördüm.
Gözün üstünde kaşın var demesin kimse bize
Gel kalender olalım terk-i diyâr eyleyelim
Gözün üstünde kaşın var demesin kimse bize,
Gel kalender olalım, bu diyarı terk edelim.
Bu hüsnü kendine bâkî kalır sanma ey dil-ber
Güzellik pây-dâr olmaz geçer âheste âheste
Bu güzelliği kendine temelli sanma ey güzel,
Güzellik kalımlı değildir, geçer aheste aheste.
Habâb-ı arzı deryâ-yı muallâk devr ettikçe
Edindikçe revân sahn-ı zemîn üstin makarr deryâ
Ağlamasın mı gözüm görüp sevincinden seni
Gün yüzün gören girer bir demde yüz bin yaşına
Sana niçin akar bu teşne gönlüm
Letafette bir içim su değilsen
Ben gözümden gördüğüm ben naleden işittiğim
Görmedi işitmedi gözü kulağı kimsenin
"Yoluna cânâ revan etsem gerek cânım dedim.
Yüzüme bin hışm ile baktı dedi canın mı var?"
Ey sevgili! İzin ver canım yoluna feda olsun dedim. Kızkınlıkla bana bakıp:
-"Ay sen yaşıyor musun ki?" dedi
Gül gülse dâim ağlasa bülbül aceb değül
Zîrâ kimine ağla demişler kimine gül
(Zâtî)
Ne güzel vâkıadır bu ki açup can gözini
Hâb-ı gafletde geçen ömrümü rü'ya gördüm.