Anneme gelince, hayatta hiçbir zaman şansı olmadı, ona söylenen ve öğretilen her şeye inandı. Aşikar olandan kaçacak iradeye ve ruha sahip değildi tabii ki. Fazla zeki bir kadın sayılmazdı. Çocukluğum boyunca şunu duyduğumu hatırlıyorum: "Gülüm se, Henry, mutlu ol." Gülümsersem mutlu olacağımı düşünürdü gerçekten. Bu yüzden de gülümseyen öyküler yazmamı isterdi.