Ressamlar, bebeği minyatür annesinin kucağına alınmış bir yetişkin olarak resmettiler. Çocuklar rönesansta Hıristiyan tefecilerle ortaya çıktı. Yaşadığımız yüzyıldan önce ne fakirler ne de zenginler çocuk giysisinden, çocuk oyunlarından ya da çocukların yasalardan muaf olduğundan haberdardı. Çocukluk burjuvaya aitti. İşçilerin, köylülerin ve soyluların çocukları babalarının giyindiği şekilde giyinir, babalarının oynadığı şekilde oynar, babalarının asıldığı gibi boyunlarından asılırlardı. Burjuvazi tarafından çocukluğun keşfiyle beraber herşey değişti.
Hayat bir arayış, hem de sürekli. Sürekli olduğu kadar da bilinmeyen. Bazen ümitli, bazen de ümitsiz. Bazen yavaş yavaş, bazen hırçın bir dalga gibi duvarlara çarpa çarpa...
Kimse bulunduğu durumdan memnun değil. Malı, makamı olsun olmasın herkes arıyor. Zenginler, fakirler, güçlüler,
güçsüzler, iyiler, kötüler. İnsanlar arıyor. Ama neyi? Bilmiyoruz. Çünkü bulduğumuz her şeyde, ulaştığımız her yerde
aradığımızın o olmadığı ortaya çıkıyor. Tatmin olmuyoruz.
Heyecan, ulaşana kadar sürüyor. Ulaşınca da sönüyor. Yeniden başka bir şeyi aramaya başlıyoruz. Sanki içimizde bir kara delik var. Bütün finaller sıkıcı, bütün elde etmeler sıradan gibi. Ona yürürkenki heyecanı hiçbir sahip olma durumu karşılamıyor. Kendimize dediğimiz gibi: "İşte bu,
bu kişiyle birlikte olursam her şey yoluna girecek...” “Evet, müdür olmak benim için bir dönüm noktası..." "Şu dersi bir vereyim, önümde hiçbir engel kalmayacak...” “Bıktım
bunların bana karışmasından, eve çıkayım, hayata yeniden başlayacağım..."
İçimizde ciddi bir boşluk var ve bunu doldurmak için arayıp duruyoruz. Bir hastalık gibi. Bir salgın gibi. Doğuştan herkesin sahip olduğu bir içgüdü gibi. Ve hiçbir şey bize doyum
yaşatamayacak gibi. Aramaktan sıkılmamamızın sebebi de
hiç boş kalmıyoruz, sürekli önümüze yeni bir şey geliyor ve onu aramaya başlıyoruz.
Sayfa 71Kitabı okudu
Dünya bir kaos içindeydi; fakirler açken ve zenginler bundan mutlu değilken; hırsız cezalandırılabilir ya da ünvanla ödüllendirilebilirken; Kanada'da buğdaylar, Brezilya'da
kahveler yakılırken ve kendi ülkesindeki fakirlerin ekmek alacak paraları yokken ve sobasız odalarda donarak ölürlerken; dünyanın çivisi çıkmış ve o düzeltmek için elinden geleni yapmıştı, fakat her şey bitmişti. Şimdi güçsüzdü fakat mutluydu. Yine, onu teselli eden bir kızın anısı değildi, fakat ona istirahat ve vaat eden fakirlerin üzgün ve güzel yüzleriydi. Yapabileceği her şeyi yapmıştı, ondan daha fazlası beklenmiyordu; ona acılarının yanı sıra çaresizliklerini, güzelliklerinin ve mutluluklarının sırrını teslim etmişlerdi ve onu yapraklı, hışırtılı karanlığa sürmüşlerdi.
Sayfa 182Kitabı okudu
Zenginlerin düşleri ile fakirlerin düşler asla kesişmezler öyle değil mi?
Fakirler hayatları boyunca yeterince yiyecekleri olmasını ve zenginler gibi görünmeyi düşlerler. Peki zenginlerin düşlerini ne süsler?
Kilo verip fakirler gibi görünmek...
Sayfa 209Kitabı okudu
