“Neden hep aynı yerdeyiz ? Zor denirdi ve ardından susulurdu mutlaka “
Sevgili Madak pek çok şair gibi dışardan susmuş içindense kendine yanık türküler söyleyen ve hiç susmayan bir koro kurmuş, hayata kırgın ( fakat kızgın değil ) bir kadın . Füsun ‘a “ canım kızım cehaletimden şair oldum , annesizlikten, sen sakın şair olma “ diye vasiyet bırakmış . “ içimden çıkamıyorum “ diye haykırmış , “ hep aynı yerdeyiz “ diye yakınmış , Tanrı’ya cevapsız sorular sormuş , Polyannayla konuşmuş, içli geçmiş zamanlarda “ iç sesi “ ile bir Bodrum katında yaşamış; ortaya da 3 muazzam şiir kitabı çıkarmış .—— Didem Madak’ın şiirleri bence biraz feminendir, anaçtır biraz. Ev kurabiyesi tadındadır. Elbette bana bu konuda katılmayanlar da olacaktır . Yine de ne zaman okusam o şiirler bana “ anne “ diye haykırır . Ne diyebilirim ki ? Filhakika şöyle biter bir şiiri kitabında : “ hep aynı şeyi söylerim , beni anla !”