Burak Beyhatun
@Burakbeyhatun
Bindim kaygının gümüş atına
Uçtum fezaya doğru
Güneşe vardım
İkarus gibi reddedildim
Düştüm yeryüzüne
ve Burak koydular adımı
Tekirdağ
24 Ekim 1994
3611 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Sabitlenmiş gönderi
Ne yapalım öyleyse?
Yılın en çıplak, şakımasız mevsiminde
Mırıltıya susamışım.
İyisi mi, kalkayım,
Alayım boyayı,
Yalnızlığımın üstüne bir kuş resmi yapayım.
136 syf.
·
Puan vermedi
·
35 saatte okudu
Uyusam, uyusam... Hiç uyanmasam. Çünkü biliyorum, yapacağım hiçbir şey kalmadı artık. Ne kadar yorulsam boş.
Ama yeterince yaşanmadan da ölünmüyor ki!
Sayfa 134Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Yaşamaya yeniden mi başlamamız gerekiyor yoksa? Öyle olsa bile, hani nerede vakit?
Sayfa 133Kitabı okudu
Neden öyle başınızı öne eğdiniz? Ağlamıyorsunuz ya... Bakın hüzün hiçbir şeyi çözümlemez. Tıpkı karanfiller gibi. Öyle eskidi ki hüzün, artık kullanmayın. Hüznün yerine öfkeyi salık verebilirim. Ya da gülmeyi deneyin.
Sayfa 132Kitabı okudu
Genç arkadaşlar edinmek istiyor. Duyduğu hüznü -evde yalnız bırakılmış köpeklerin hüznünü- dağıtmak için... Ya da gençlerin kavgalarından uzak durmayı, ıssız dağ başındaki bir kalenin sağlam duvarları arasına sığınmayı onuruna yediremiyor. Surlarda gedikler açılsın, kendisi de yaralar alsın istiyor.
Sayfa 131Kitabı okudu
Çünkü yeniden başlamak mümkün... Kim engel olabilir? Sevim mi? O ütü yapıyor. Bir de türkü tutturmuştur. Ben de doğru ya da yanlış aklıma eseni yapıyorum. İçkili olduğumu söylerler belki. Ama paltomu satmadım mı? Kimse kınayamaz beni. Kınasalar da haberim olmaz. Öldüm çünkü. Evet, böyle de ölünebilir. Kayıtsızlık içinde...
Sayfa 126Kitabı okudu
Yani bir çaresizliktir gidiyor. Ya da ben bilmiyorum savaşmayı. Bilenler vardır belki. Olur ya... Ama bana ne onlardan? Birçokları gibi duvarların arasına sığınıp, orada güven içinde yaşamaya alıştım, öyle eğitildim. Esintili kırlar, ıssız dağ başları ürkütürdü beni. Dalgalı denizin ortasında kalsam, ne yapacağımı şaşırıverirdim.
Sayfa 126Kitabı okudu
"İyi değil yalnızlık..."
Sevim hafifçe içini çekip kahve fincanlarını kaldırdı.
"Yasak da değil... Kanunlarda yazıyor mu yasak diye? Kararnamelerde, bildirilerde de böyle bir şey yok..."
Sayfa 124Kitabı okudu
Bir duble rakıyı bitirdikten sonra çevreme bakındım. İnsanlar bütün içkili akşamlarında oldukları gibi biraz hüzünlü, biraz sevinçli, biraz iş adamı, biraz da bilgiçtiler.
"Hiçbir şeyin farkında değiller" dedim.
"Ne mutlu onlara..."
Sayfa 118Kitabı okudu
Hiçbir hareket tekrarlanmamalı. Sözgelimi yolda rastladığımız aile dostları selamlanmamalı. Hele "Aldırma canım, bu da geçer" hiç ama hiç ağza alınmamalı. Direnmeli, dayatmalı, herkes isterse bunu anlamsız bir suskunluk sanmalı. Herkes mi? Yok ki kimseler... Çevremiz bomboş, ıssız.
Bir ölüler kaldı.
Sayfa 117Kitabı okudu
Yarının artık geçerli olmadığını neden anlamıyor? Yarın çoktan yürürlükten kalktı. Bilmiyor mu? Yedi sekiz saat sonra yatacağız. Çokça içip sızacağız açıkçası. Gözümüzü açtığımızda yarın olmuş olacak. Yarın, yani bir başka bugün. Düne, önceki güne, salıya, çarşambaya, perşembeye çok benzeyen, onların tıpkısı olan, kirli, kokuşmuş su birikintileri ağırlığında bir gün, geçmek bilmeyen.
Sayfa 116Kitabı okudu
Başarısız bir insan olacağım ben. Hiçbir şey yapmayan. Krem renkli ketenler üzerine sakız sarısı güller bile işleyemeyen. Benden geriye hiçbir şey kalmayacak.
(Seni çağırdılar da gitmedin ha?)
Benden geriye hiçbir şey kalmayacak. Ne sakız sarısı güller, ne beyaz, lekesiz, düzgün duvarlarda bir kurşun izi... Hiçbir şey.
Sayfa 114Kitabı okudu
Güzelim tutkular yaşanmaya başlanmadan yorgun düşüyor ve bu arada bir ömür geçmiş oluyor.
Sayfa 114Kitabı okudu
Bir gergefin, yeşilli perdelerin arkasına saklanılmıyor. Biz o mutlu günlere yetişemedik. Sakız sarısı güllerin, pembe karanfillerin işlendiği günlere yetişemedik. Hiçbir şeye yetişemedik. Hep geç kaldık.
Sayfa 114Kitabı okudu
Onun yaşında her şey olağandır. Dört yıl geçince yaşlanır insan. Yirmi birindeyim ve yaşlıyım ben. İçimde yosun tutmuş yıkıntılar.
Sayfa 113Kitabı okudu