Hayatın en tuhaf yanlarından biri, kimi zaman insanların sonsuza dek yaşayacaklarından oldukça emin olmalarıdır. İnsan bunu bazen içine işleyen muhteşem bir şafak vakti kalkıp dışarı çıktığında, yalnız başına öylece durup kafasını iyice geriye atarak yukarı baktığında, Doğu'nun insanı neredeyse haykıracak hale getirdiği ve binlerce binlerce binlerce yıldır her sabah olduğu gibi güneşin doğuşunun o tuhaf, değişmeyen görkemi karşısında kalbinin duracak gibi olduğu ana kadar solgun gökyüzünün yavaşça değişip kızarışını, bilinmeyen nice olağanüstü şeyin meydana gelişini seyrettiğinde fark eder. Bunu bir an için hisseder. Kimi zaman da bir korulukta gün batarken bir başına durup dalların altından ve arasından süzülen gizemli, altın rengi, koyu dinginlik onun duymak için çabaladığı ama kolayca duyamadığı bir şeyi yavaşça tekrar tekrar söyler gibi olduğunda hisseder bunu. Sonra bazen geceleyin milyonlarca yıldızın durup onu seyrettiği koyu maviliğin muazzam sessizliğinde bundan emin olur; kimi zaman uzaklardan gelen bir müzik sesi bunu gerçek kılar, kimi zaman da birinin gözlerindeki bakış.
Gizli Bahçe
Belki de başlangıç, güzel şeyler meydana gelinceye kadar güzel şeyler olacağını söylemektir sadece.
Okur Takip Önerileri
"Bencil insanlar hep böyle söyler. Onların istediğini yapmayan herkes bencildir."
Dünyanın dışında, bir masal diyarına kapanmak gibi bir şeydi bu.
"Keşke şimdi bahar olsaydı,"
Kimsenin onun nerede olduğunu bilmediğini hissetmekten daha da çok hoşlanmıştı.
..sanki kız insanlardan kilometrelerce uzaktaydı; ama her nedense yine de kendini hiç yalnız hissetmiyordu.
"Peki sen kendini seviyo musun?"
Sayfa 59Kitabı okudu
Pencereden uzaktaki maviliklere bakarak, "Peki oralara gidebilir miyim?" diye sordu...
Sayfa 58Kitabı okudu
"Ben de yalnızım," dedi.
Sayfa 36Kitabı okudu
Eğer sevgisini gösteren ve sevilmeye alışık bir kız olsaydı kalbi burulabilirdi..
Huysuz, küçük bir kız da kendini
yalnız hissedebilirdi...
Sayfa 33Kitabı okudu