"Kafka ve Pessoa karanlık gecenin sonuna yolculuk etmiyor, çok daha rahatsız edici olan sıradanlığın renkten yoksun gecesine yolculuk ediyorlar. Orada kişi yalnızca hayatın iliştirildiği bir mandal olduğunun farkına varıyor ve bu farkındalık sayesinde, o hayatın dibinde, belki gerçeğe dair son bir kalıntının daha eşelenebilecek olma ihtimalini görüyor."