Ey ömrüm!
Sen beyhude akan nehir, zai edilmiş irmak .
Akıp duruyorsun, ardinda çöller sahralar birakarak.
Sanırsin ki firatsin, mısırın asil nehri Nil misin?
Zamanin nefesi ensende
eriyen kar tükenen mumsun.
Ne büyüttün şu ben kadar kendini!
ölüm mu gelip gözünü yumsun?
O vakit taşar da ömrün yıkar bendini.
Biter hırgur, ne kavga ne gürültü,
Dağ gibi kibrini bir auc toprak yutsun.
A.y