Emin Taşdemir
@Ardil
Çok küçüktüm, sonra az küçüktüm, daha sonra daha az küçüktüm, daha daha sonra hiç küçük değildim ve şimdi büyüdüm, üzgünüm...
lisans
istanbul
Ağrı, 22 Ağustos 1990
75 okur puanı
Kasım 2016 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Okur Takip Önerileri
Bir oda dolusu pişmanlığım var
Giyip giyip yuvarlanıyorum yerlerde...
Keşkeler yapıştı mı insana deri gibi kalır bedeninde,
Ya derini yüzdürmek zorunda kalırsın
Ya da gizlemek için hep karalar bağlarsın.
Anne
Dizlerinin üstünde başımı koyacak yerim hâlâ var mı anne
Bir solukluk düş kursam yeter orada
Beşikten çoktan vazgeçtim, eteğinde oturmak mümkün mü şimdi
Saçlarım dikken diken senin elinden ayrılalı
Dalıp gittiğin boşlukta ne var bulabildin mi anne
Şimdi ben de aynı boşluğa dalıp dalıp gidiyorum
Bir çıkar yolu var mı anne yoksa kaybolmaya meyilli bu aklım
Hâlâ ekmek kokar mısın eskisi gibi, ben hangi ekmeğe dokunsam sen kokuyor
Büyüdüm ben anne, ne mel’em bir şeymiş bu büyümek
Büyüdükçe kendime sığamıyorum, yurdumdan taşıyorum
Kuşlar yuva yaptıkça saçlarım azalıyor
Ama olsun kuşlar üşümesin bana yeter
Büyüdüm ben anne hem de çok
Baba oldum, şimdi kızımla sohbet ediyoruz
Onunla çocuk oluyorum, yine ve yeniden
Seni anlatıyorum ona, gözlerim yan çiziyor hemen sulanıveriyorlar
Yutkununca geçiyormuş gibi yapıyorlar
Gittikçe büyüyorum anne, yokuşları çıkmakta zorlanıyor dizlerim
Nefes alıp vermek de zahmetli olmuş
Büyüdükçe sana yaklaşıyorum anne, oturduğun taşın üstünde bekle beni
Beklemek doğum sancısı gibidir derler sen daha iyi bilirsin
Ama fazla bekletme seni kuşluk vaktine kalmaz yetişirim sana.
Bir gece ayazında düştün aklıma
Sensizlik ayazı da buza kesti
Hangi yıldız sana benziyor diye bakındı gözlerim
Ama hep dönüp dönüp aya takıldılar
Tek eksiği senin gibi gülemiyordu...
Gözyaşlarımın tuzu kalmış yüzünde
Gamzene göm beni
Gülüşünle ört üstümü
Bakma tirtir titrediğime
Üşümekten değil
Bu bildiğin alev alev yanmaktan...
Nerden çıktı yine bu lânet bulutları
Zifiri karanlık sanki gündüzler
Kim boyadı gökyüzünü karanlığa
Bırak gözün gözü görmesini
Yüreğin akıldan
Aklın bedenden haberi yok.
El insaf
Yetmez mi içtiğim karanlık
Soluduğum siyah...
Sızan sızıların ıssızlığıyla ürperiyorum
Işık gibi
Hava gibi
Su gibi
Sızan sızılar.
Karanlığına sarılıp uyuduğum gecelerden kaçar oldum,
Batmasın diye güneşi kovaladım.
Bitmez dedim,
Geçmeyecek sandığım,
Hüzünler geçip gitti,
Geride bir ben kaldım.
Kaldığı yerden alamadım o beni...
İncinmiş yağmurlarla yürüdüm
Birbirimize incinişlerimizi anlattık
Sonra gülüp geçtik
Ben eve vardım
Onlar da denizlere aktılar.
Arada bir çaktırmadan arkamıza baktık
Sonra onlar göğe bense yere baktım.
Dağıldık,
Savrulduk,
Ardımızda incinmiş gülüşler kaldı...
Geçse bir zaman,
Şu rüzgârlar dinse
Yaprak da anlayacak hangi dala tutunduğunu...