Behzat ç çevresindeki insanlara baktı. Gördüğü sadece yorgun, umutsuz ve hüzünlü yüzlerdi. Çöp konteynırlarının kenarında yerleri koklayan, bir gözü şaşı ve kulağı kesik bir köpek vardı, onun duruşundan bile keder akıyordu. “ Belki de burası bizim mutlusuzluğumuzun başkentidir,” diye düşünüyordu Behzat Ç. “Ve belki de, hala yaşamaya devam ediyorsak artık buna alıştığımız içindir, elimizden başka bir şey gelmediği içindir.”
Sayfa 89 - İletişim