Özlem duyduğumuz şeyler gerçekten anılarımızdır.
Sayfa 9
Anılarda yaşamaya başladığı zaman insan, yalnızlaşmaya ve anlaşılmamaya başlar.
Sayfa 10
İnsana acı veren yalnızlık; tercih edilmemiş, tasarlanmamış ve mecbur bırakılmamış yalnızlıktır.
Sayfa 11
Okur Takip Önerileri
Ölüm ne ilginç bir olguydu. İraden dışı geldiğin bu dünyadan yine iraden dışında ama o olgunun geleceğini bilerek yaşamak ve gitmek.
Sayfa 27
İnsan en çok kendisine acır. En çok kendisinden nefret eder.
Sayfa 35
Orta yaşlara gelene kadar insan geçirdiği zamanın çokluğu ile övünüyor. Orta yaşlara gelince ise kaldığını zannettiği zamanın azlığı ile dövünüyor.
Sayfa 78
Yaşayan her şeyden vazgeçebilme cesaretine sahip olanlar mükafat olarak onun korkusundan da kurtulabilecekti.
Sayfa 116
Çünkü insanlar beraber yaşıyor ama birlikte ölemiyorlardı.
Sayfa 114
Hammaddesi insan olan fabrikaya benziyordu morg. Ölüm tekrar tekrar üretiliyordu.
Sayfa 83
Ölüm böyle keskin, hazırlıksız bir ayrılığı beraberinde getirirken, geride kalanlar ölene yabancılaşabiliyordu.
Sayfa 67
İnsanlar ölüm haricinde her şeyi suçlu ilan ediyordu.
Sayfa 61
Ölüm, ayrılığı getirmiyordu aslında. Ayrılık, ölüme duyulan bir öfke, bir intikam aracıydı. Kimse sevdiğini ölümlü olarak hayal etmeye yanaşmıyordu.
Sayfa 41
Dar dünyanla ilgilenir ve dışarı bakmazsan yaşamın çabucak bitiverir ve hayatın nasıl hızla akıp tükendiğini bilemezsin. Sadece içe dönersen akışı göremezsin.
Sayfa 40
Hayat yalnızca camdan daha yavaş yavaş da daha hızlı olana bakıldığında hissedilebilen bir akıştır.
Sayfa 39
Aşırı stres bizim de kaynamamıza, coşmamıza, kalıplardan çıkarak havaya karışıp fırtınalar oluşturmamıza engel olmuyor mu?
Sayfa 38