Toplumları doğuran kadınları kişi olarak görmeyen, karanlığa iten toplumlar, mazeretleri ne olursa olsun yok olmaya, yağmalanmaya ve köle olmaya mahkumdurlar, çünkü kölelik anneden geçer.
Eksiğim ben. Her şeyim az. Gerideyim. Sana layık değilim. Ne kadar koşarsam koşayım belki sana yetişemeyeceğim ama ardından gelmekten başka yapmak istediğim, yaşamaya dair hissettiğim hiçbir şey yok. Sana adanmak istiyorum…
İnsanlar hayatı sevmeyi unutuyorlar, öyle telaşlı bir meşgalenin içinde kayboluyorlar ki nefes aldıklarında bedene yayılan oksijenin huzurunu, sağlığın keyfini, hayatın neden var olduğunu, düşünmenin anlamını unutuyorlar.