BERAT
@Berat_36
Buğulu camlara yasladığımız umutlarımız, elbet bir gün yırtılacak ve bin yıllık hasret kurumuş ağacın gövdesinden filizlenerek yeşil dallara dönüşecek...
Mamoste
Kocaeli Üniversitesi
Gunde Heci Mıho/Qers
Qers
121 okur puanı
Ekim 2021 tarihinde katıldı
Acılar, ihanetler ve terk edilmeler gölge düşürüyordu kalemimin ucuna. Yeter diyordu; ölümü, öldürmeyi ezberlediğin. Hangi kalemin ömrü yeter yaşamın acımasızlığını anlatmaya.. Bir gün gelecek günlerin umudu olmak için hep yazacağım. Öldürmenin ve öldürülmenin ne acı bir kavram olduklarını..
KAYIP BİR HAFIZANIN İZİNİ SÜRME
“İyi misin?” diye sormasınlar diye ara sokaklara, daha önce hiç geçmediğin yollara saparsın. Yabancılarla konuşur, en yakın olanından kaçarsın. Utanırsın, çünkü birinin utanması gerekir. Bu utançtan, bu çaresizlikten kurutabilir miyim bilmiyorum. Bilen bilmeyene yol göstersin.
Okur Takip Önerileri
İsyanın ortasında, ölümle yaşam arasında gerçek bir öykü..
“… evin önünde geçen su arkının önünde ellerindeki uzun sırıklarla arkta akan suyu döven üç adamın hali beni şaşırttı. Bu insanlar böyle ne yapıyorlardı? Ellerindeki uzun sırıklarla niçin arkta akan suyu dövüyorlar? Korka korka adamlara sokuldum.
“Siz ne yapıyorsunuz böyle?”
“Arkın içinde yaşayan kurbağaları susturmaya çalışıyoruz,” dedi adamlardan biri. Adam kırlaşmış sakalını uzatmış, ama bıyıklarını kesmişti. Başında eski bir külah vardı. Uzun, beyaz, keçeleşmiş saçları külahın altından çıkarak omuzlarına ve yüzüne dökülmüştü.
“Neden kurbağaları susturmak istiyorsunuz? Bırakın bağırsınlar!”
“Evde Diyarbekir’de savaşan halk için zikir ayini yapılıyor. Kurbağalar zikir yapan insanların dikkatlerini dağıtıyor. Konsantre olamıyorlar.”
Aram yayınlarıKitabı okudu
Bir kitap okudu
Jinên Dengbêj
Jinên dengbêj , bi dengê dilê xwe yê ku dibû stran, dengê xwe gihandin gelek welatan û ji bo jinan bûn îlham.
Hayat, bir varmış bir yokmuş misalidir.
Aslında söylenilecekler çok ama zaman dar ve biz gidiyoruz. Susabildiğin kadar sus diyor gönlüm. Kaçabildiğin kadar kaç diyor ve sanıyorum kaçıyoruz. Herşeyden, herkesten ve en çok kendimizden kendimize kaçıyoruz. Bu dünyanın en büyük sorunudur başkasının derdini anlamamak, anlayamamak. Bazen diyorum ki biz bu güzel coğrafyanın insanı olmayı hak etmiyoruz. Bu coğrafyanın acılarını hissedemiyoruz. Aç olanı görüp yüzümüzü çeviriyoruz. Sadece kendimizi düşünüyoruz. Birbirimizle tartışmayı bile bilmiyoruz. Tahammülüz hiç yok. İşte insanlık adına hep utanç duyacağımız şeylerle sınanacağız. Deprem bölgesindeydim. Televizyondan ya da sosyal medyadan gördüklerimle, canlı olarak bizzat orada gördüklerim beni oldukça derinden etkiledi. Sanırsanız deprem olmamış, ağır makineli silahlarla saldıraya uğramış bir kent gerçekliğiyle karşılaştım. Resim çekmeye utandım. İnsanlar hâlen daha çadırlarda yaşamaya mahkum edilmiş. Ama şunu çok iyi anladım: insanlar kaderlerine terk edilmiş ve herkes acılarıyla beraber yapayalnız bırakılmış. Çok zor, bu psikoloji insanı hayata küstürüyor. Biz insan değiliz, aynı acıya ağlamayı bilmiyoruz. İnsanlar, mal mülkünün gitmesine üzülmüyor sevdiklerinin gitmesine üzülüyor. Toparlanır ama eskisi gibi olmayacağı kesindir. Ülkemiz, insanlık adına hep utanç verici olaylarla sınanıyor.
Zemheri
Hakkari!
Kar!.. Kar!.. Yoksulluk!.. Sarp coğrafya!.. Uçurum kayalarıyla.
örülü dağ silsilesi!..
Colemêrg!.. Dört mevsim bitmeyen soğuk geceler. Ölümün eksik olmadığı o uzak diyar!..
İsyanla büyüyen direnişin kalbi!..
Dört parçaya bölünmüş ülkemin kanayan bedeni, bedeninde üç zehirli hançer!..
Bir günde dört mevsimin yaşandığı nadide yeryüzü parçası!..
Evrensel Basım YayınKitabı okudu
