Cem Єren
@BirSolgunAdam
Dum Vivimus Vivamus
25 Nisan 1994
2473 okur puanı
Aralık 2017 tarihinde katıldı
Bir kitap okudu
224 syf.
·
Puan vermedi
·
4 günde okudu
Bir ölüyüm ben, dolaşıp duran
artık hiçbir yerde kaydım yok
bilinmiyorum mülki amirin görev yerinde
sayı fazlasıyım altın kentlerde
ve yeşeren taşra yörelerinde.
Vazgeçilmişim çoktan
ve hiçbir şeyle anımsanmamışım.
Yalnızca rüzgârla ve zamanla ve sesle
ben insanlar arasında yaşayamayan
Ben Almanca diliyle
çevremde kendime mesken
edindiğim bu bulutla
bütün dillerde sürüklenmekteyim.
Nasıl da kararıyor bulut
yağmurun tonları da koyulaşmakta
çok azı yağıyor
O zaman bulut ölüyü daha aydınlık bölgelere taşıyor.
SürgünKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Her şey yaralamaktır aslında,
ve rastlanmamıştır birbirini bağışlayana.
Senin gibi incinmiş ve inciterek,
kulaç attım hep sana.
Arı olana, yani başka her temasla
çoğalan ruhsal temasa gelince,
yaşlanarak ediniriz o deneyimi ancak,
en soğuk suskunluğa gömüldüğümüzde.
KardeşlikKitabı okudu
Hazırlık zamanlarında yaklaşmadım kentlere
ve aşk uğruna yapıldığı gibi, tehlikeli yaşadım
Sonradan bir akşam toplantısına katıldım
ve bir idamdan söz ettim. Böylece yine yanıldım.
Bir fırtınanın elinden oldu ilk ölümüm
ve şöyle düşündüm: demek dünya, bunca aydınlık
ve çılgın,
nerede karartsam çayırları, rüzgâr toprak atmakta
bir haçın üstüne ve bırakmakta beni yüzüstü yatmaya!
Atılan mavi taşlarla uyandım ölümden.
Yıldızlardan örülü bir yüzün kırıklarıydı.
Sayfa 78Kitabı okudu
Dökül ey yürek, zaman ağacından,
dökülün yapraklar, kim bilir ne zaman
güneşin kucakladığı, soğumuş dallardan,
dökülün, büyüyen gözlerden dökülen yaşlar gibi!
Uçuşmakta daha saçlar günboyu rüzgarda
güneş yanığı alnında toprak tanrısının,
gömleğin altında bir yumruk bastırılmıştır
daha şimdiden açılmış yaraya.
Onun için yumuşamamalısın, önünde bir kez daha
eğildiklerinde bulutlar incecik boyunlarıyla,
ve önemsememelisin Hymettos’u, senin için
petekleri kalkıp yeniden doldurduğunda.
Çünkü az gelir toprağın adamına
kuraklıkta tek bir buğday sapı,
az gelir tek bir yaz, yüce soyumuza.
Ve neyi kanıtlar ki yüreğin?
Bir rakkastır dünle yarın arasında,
sessiz ve yabancı,
ve ilan ettiği artık
kendi dökülüp gidişidir zamandan.
Dökül ey yürekKitabı okudu
Ağaçlarda göremiyorum artık ağaçları.
Rüzgâra yelken açmıyor dalların yaprakları.
Tad var yemişlerde, ama tükenmiş sevgileri.
Doyurmuyorlar bile.
Ne olacak şimdi?
Orman kaçmakta gözlerimin önünde,
ağzı mühürlenmiş yakınımdaki kuşların,
döşeğim olabilecek çayır da kalmamış.
Doymuşum artık zamana
ve içimde zamana susamışlık.
Ne olacak şimdi?
Dağlarda ateşler yanacak gece bastığında.
Yine davranıp yaklaşmalı mı her şeye?
YabancılaşmaKitabı okudu
Bulutlardan yapılma ilençli bir saray,
içinde sürüklendiğimiz..
Belki kaç cennetten geçmişizdir
böyle donuk gözlerle, kim bilir?
Bizler, zaman sürgünleri,
topraklarından kovulmuş, bizler,
yersiz yurtsuz gece uçucuları.
Tanrının etrafında da kanat çırpmışızdır belki,
ve ok gibi, köpükler saçarak uçtuğumuzdan, onu görmeksizin,
ve sürdürdüğümüzden tohum saçmayı, daha
karanlık kuşaklar boyunca sürdürelim diye yaşamayı,
suçlu gibiyizdir şimdi, kim bilir?
Kim söyleyebilir belki nice zamanlardır ölmediğimizi?
Sürekli yükselmekte tutunduğumuz bulutlar.
İncelen havada şimdiden felce uğramış ellerimiz,
ya artık sesimiz soluğumuz da kesildiğinde..?
Son anlarımıza mı kalacak ilençler?
İnsansızKitabı okudu