Hayatı güzelleştirmek için öyle müthiş eylemlere lüzum yok. Ah insan! Birkaç sayfa kitap, biraz şiir, hakikatle sevmek... Başka? Jo Nesbo, "Dünyaya gülümseyerek bakarsan, dünya da sana gülümser." der. Hiçbir şey yapamıyorsanız, gülümseyin sevgili okur. Bakın nasıl cevap verecek dünya.
İnsan dediğin bir ömür. Hatıralarla, acı tatlı unutulmaz anlarla var olur. Kiminin hüznü pek kesiftir, bilirsiniz. Ercan Kesal, "Öyledir. Bazı fotoğraflar her seferinde içinizi yakar." diyerek anlatır. Ne yaşadıysak bizim sevgili okur. Yakanı da, güldüreni de, kızdıranı da, sevdireni de...
Ne vakit başkalarının hayatını değil de kendi hayatımızı yaşarsak, o vakit huzura kavuşacağız. Woolf, "Başkalarının gözleri bizim zindanlarımız, başkalarının düşünceleri bizim kafeslerimiz..." der. Aklınızı da, yüreğinizi de tutsak etmeyin sevgili okur. Yaşamak bizimdir. Var olun.
Okur Takip Önerileri
İnsan yalnızlığa alıştı mı, kopması pek zordur. Öyle kalabalık görünen değil; hakikatli yalnızlık, bilirsiniz. Kemal Tahir, “Artık tek başına yaşamanın tiryakisi oldum.” der. Yalnızlık zaman zaman güzeldir sevgili okur. Ötesi, farkında olmadan, insanı yer bitirir. Hep birlikte var olun.
Şu asırda insan, kolay kolay ifade edemiyor kendini. Halbuki bazen bir şiir, belki de altı çizilmiş bir cümle ne güzel anlatıyor her şeyi. Sevinmek mesela, öyle böyle değil! Attilâ İlhan gibi... "Ne olur sabaha karşı rıhtımda çocuklar Pia'yı görseler, bana haber salsalar bilsem, içimi büsbütün yıldız basar." Bu sabah, içinizi büsbütün yıldız basacak haberler gelsin sevgili okur. Pek ihtiyacınız var, biliriz. Var olun.
Bütün dünya yerli yerinde dursa, insan bu, durması ne mümkün! Her gün, her saniye başka biriyizdir. Öyledir. Mevsim Yenice, "İnsan artık asla eskisi gibi olmaz ya bazen." der ve ekler: "Nehirler aynı okyanuslara dökülmeye devam ediyordur oysa." Fakat sizin için artık değişim vakti gelmiştir.
İnsan yakınır, sızlanır, ağlar. Neden? Bir şeyler bitti, birileri gitti diye. Sonuç? Hüzün, ağrı, acı vesaire. Halbuki yaşanan her şeyin bir sebebi var, gülümse! Marquis de Sade, "Bir sona geldiğin için ağlama, onu yaşadığın için tebessüm et." demistir.
Ne olursa olsun insan, insana muhtaç işte. Hele ki kalabalıkların içinde yalnızlaştıran şu asırda. Esquivel, "Hepimiz, içimizde bir kutu kibritle doğarız. Ama tek başımıza bunu yakamayız." der ve haklıdır da. Ah şu yalnızlık ve kavga ne fena sevgili okur. Sevmeli, sevilmeli ve barışmalı birbirimizle.
"Zihin bir kafestir. İçine düşen çıkamaz. Kimi zaman susuz kalan kuşlar için bir parça su, masumların saklanacağı bir kovuk..." Kitaplar; zihin kafeslerinin tellerini parçalar, duvarlarını yıkar, aydınlığa çıkar sevgili okur. İşte o vakit susuz kalan kuşlar hür uçar, masumlar her daim yer bulur. Var olun.
Herkes gitti. Herkesin gitmesi göze batmıyor ama kimsenin kalmayışı biraz rahatsız edici.
Bak, bütün tınılar isyan bütün kemanlar gece duysana, kopuk ve uzak bir şeyler var aramızda ya beni bırak, ya sarıl bana....
Ne kadar cesur ve açık sözlü olursan ol , bu hayatta yediğin en esaslı darbeleri sadece kendine saklarsın .