Sabitlenmiş gönderi
"Büyük düşüncelerin çamurundaki insanları
tam düşünürlerken yakaladınız mı hiç?"
İnsanları
oldum olası fazla sevmedim, insanların pisliğinden kaçıp babama
sığınırdım küçükken, sonra fark ettim ki sığınağım mezarımmış..
"Muhtemelen yaşayamadıklarının telafisini buluyorsundur
kitaplarda.”
Okur Takip Önerileri
İnsanları görüyorsunuz; kitap okumuyorlar,
düşünmüyorlar, bu denli geçim sıkıntısına batmış bir insanlığın
gözlerini ayaklarından kaldırıp ufka dikmesini beklemek yetersiz
bir umut değil mi?”
Kendinden utanç duyan insanın yaşanabilecek bir hayatı olmaz.
Çünkü her hareketinin hesabını yapar, her söylemi tiksinti uyandırır kendisinde. Ve yaşamaz, utanmaktansa köşede kuytuda beklemeyi yeğler.
“öldükten yüzyıllar sonra doğacağına inanırdı. Oysa kaderine çizilen öldükten yüzyıllar sonra gömülmekmiş.”
ah o sessiz adımlarıyla sinsice uzaklaşan zaman...
Çevrem kalabalıktı, bütüne baktığında yalnız düşünülemezdim. Ama bütünün parçaları tek tek incelendiğinde yapayalnızlık akıyordu duvarlarından.
İnsan, diyordu boşlukta savrulan zihninin ağına takılan sözcükleri,
bazen kendisinin öyle farkına varıyor ki geriye yalnızca bir memnuniyetsizlik kalıyor.
Gurur mudur, yoksa kusur mu; bugünün insanı olmamak? Bütün
bir çağ akıyor, hiç değmeden bana, akıyor üstümden duygularla
birlikte.
Geriye yalnızca “şöyle bir insan olmak istediğim” kaldı,
isteyen birinden başka biri olamadım. Tozlu bir kitabın sıkıcı harfleri arasında “istemek, yoksun olmaktır.” sözlerini geç kalınmış bir
korkuyla fark ettiğimde sahiden de bir geç kalmışlık kalmıştı geriye. Hep bir geriye kalmışlık…
O gözlerinin parıltısını... Acaba o parıltının hakkını verebiliyor mu yanındaki? Cehennemin kıyısındaki cennete taşıyabilyor mu seni?
Yaşamak değil bu… Kendi dünyamı sevemiyorum bir türlü ve tiksiniyorum yaşamımın acizliğinden. Hatta belki kitapları da bu yüzden sevdim.
Çünkü her nesil kendi ihtiyaçlarını taşıyor sırtında.
Müziğin etkisiyle dans ediyor ruhum. Her melodinin kendisi için yankılandığı, korkusuz kanatlar veren armonilerin tütsülendiği uzak bir gelecekte…
Dış görünüşünden iç dünyasına kaymıştı gözleri, ki
gecenin bitip gündüzün başladığı yerdi orası, bir şafaktı belki!