İsimDüşünmüyorum
@DareMe
ASİSTAN
ÜNİVERSİTE
Balıkesir, Ören
İSTANBUL
53 okur puanı
Kasım 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
"Eh hepimiz hayatımızı kazanmak zorundayız."
"Öyle," dedi Tom. "Ama keşke başkasının hakkını almadan kazanmanın bir yolunu bulsaydın''
•”Gözlerin bir dili varsa, dünyanın en ahmak insanı bile, ona tutulduğumu anlayabilirdi.” •”Ruhlarımızın neyle yoğrulduğunu bilmiyorum ama onunkiyle benimki aynı hamurdan.”
“Kehf” döküldü dudaklarımdan. “Sen cennete 26 adım kala, ölü yetimlerin yolunu kaybedip sığındığı o mağarasın. Sığınaksın.”
Okur Takip Önerileri
“İnanamadığım bütün her şeyi inancınla mümkün kılıyorsun.”
Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. Güneş onu yakıp kavurur. O da Tanrı'ya yakarır keşke güneş olsaydım diye. "Ol" der tanrı. Güneş oluverir. Fakat bulutlar gelir örter güneşi, Hükmü kalmaz.
Bulut olmak ister. "ol" der tanrı. Bulut olur.
Rüzgâr alır götürür bulutu, rüzgârın oyuncağı olur. Rüzgâr olmak ister bu kez. ona da "ol" der tanrı. Rüzgâr her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur. Her şey karşısında eğilir.
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar. Oradan eser buradan eser, kaya bana mısın demez! Bildiniz, tanrı kaya olmasına da izin verir. Dİmdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı. Bir sabah sırtında bir acı ile uyanır. Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. Kaderini sev belki seninki en iyisidir.
“İçinde olup bitenlerden kimselerin haberi yoktu. Eşi dostu sanıyordu ki onun bütün derdi yemek içmekten ve uyumaktan ibaret.”
İnsanlara neden güvenmediğimizin hesabını bize değil de geçmişte bıraktıklarımıza sorun!
“Ama insan kendi türdeşleri için de bir afete dönüşmüştür. [...] İnsan bir depremden daha kötüdür artık. Her halükârda daha fazla yıkıma yol açar. Bir süredir insanın korkunçlukta doğal felaketleri geçtiğini düşünmüyor musunuz?” ⠀
⠀
yaranı sev, ona gülümse. çünkü o yara senin en vefalı sırdaşın.
"Unutmak bir mezar kazmak, unutulması gerekenleri oraya gömmek ve üstüne işaret koymamaktır. "
“Senin hikayeni bilmek isterim” dedi.
“Susuyorum ya,” dedim, “daha fazla ne anlatabilirim?”
bu, kaybedilmiş olan için duyulan bir korku değil. Kaybedilen, duvardaki yerini aldı bile. kaybedilen, çoktan kilitli kapıların ardında. korku, hala kaybedilecek olan için.
bazı yüzler, fotoğraflardan üzerime sıçrıyor.
“Alexander, huzur bulunduğum tek bir yer var. Orada uyuyor, orada uyanıyor, orada huzur buluyor ve sevildiğimi orada hissediyorum; orası senin kollarının arası...”
"Tatişya, bundan daha zor bir şey olabilir mi? Senin özlemin sabahın erken saatlerinde vücudumda bir ağrıyla başlıyor ve gözlerimi tekrar kapayana kadar geçmiyor. Yemeğini güzel yemeyi unutma sıcak kurabiyem, gece güneşim. Avuç içini benim için öp ve kalbinin üzerine bastır.”