Şunu fark ettim hayatımdaki her şey benim zorumla çabamla ilerliyor ben zorlamasam bir şeylerin olacağı yok bugün itibariyle her şeyi bıraktım hiç bi şey umurumda değil hiç bir şey olmasın
Gözlerine baktım. İnsanlığın bütün hüzünleri ve dertleri kirpiklerinin arasından bana bakıyordu sanki. Donuk ve hareketsiz, fakat okyanustan daha derin. İçlerinde ne intikam ne isyan ne de acı var. Sadece belirsiz bir hüzün var, sorular var
Kaçıp gitmek istediğiniz yerin kaçtığınız yerle aynı olduğunu görmek tam bir aydınlanmaydı. Hapishanenin bir yer değil, bakış açımız olduğunu anlamak..
Hızla değişiyorum: bu günüm dünümle çelişiyor. Yukarı çıkarken sık sık basamakları atlıyorum-hiçbir basamak bağışlamıyor beni. Yukarı vardığımda, hep yalnız buluyorum kendimi. Hiç kimse konuşmuyor benimle, yalnızlığın ayazı titretiyor beni. Ne arıyorum ki yükseklerde?
Öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan saçlarım çok yoruldu gençlik uykularımda
acılar çekebilecek yaşa geldiğim zaman acıyla uğraşacak yerlerimi yok ettim.
Ve şimdi birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim kitabın başından başlayabilirim