Disquiet.
@Disquiet
İçimde huzurdan eser yok, hayır, ama - ne yazık! - huzuru tatmak için istek de yok.
128 okur puanı
Aralık 2017 tarihinde katıldı
Hep şu damıtılmış, iğrenç belirsizlik.
Gülümsüyorsunuz. Herhalde görmüyorsunuz beni, ben sokağın öteki yakasında, derin karanlıklara gömülmüşüm çünkü.
Çünkü günlerim sayılı ve bana kalan tek zevk, neyse ki bir daha gelmesi söz konusu olmayan eski mutlu günleri yüksek sesle anımsamak.
Okur Takip Önerileri
Bu bize ibret olsun, dedi Camier.
Yani? dedi Mercier.
Umutsuzluğa kapılmayalım, dedi Camier, yaşama güvenelim.
Bir his var içimde, dedi Mercier, bu kenti bugün terk etmezsek, bir daha hiç terk edemeyeceğiz sanki.
Neler düşlüyorsun Mercier?
Varoluşun dehşetini, ama netleşmiyor görüntüler, dedi Mercier.
Bu neyi kanıtlar? dedi Mercier.
Dürüstlüğümü, dedi Camier.
Doğru, dedi Mercier.
Bazı şeyleri kesin olarak asla bilemeyiz.
Bilmiyor!
İçimdeki ölümü görmüyor.
Ama onun başka bir bilinçliliği var.
Gecenin öbür ucundan geliyor bana.
Beni, öyleyse, körleştiren neydi?
Açık görüşlülüğüm.
Beni ne yanılttı? Sağlam ruhum. Şimdi, her defasında mezarım açıldığında beni tekrar yaşama
döndürtecek kadar güçlü bir düşünce uyandırmasını sağlayan ne? Ölümümün kendine özgü alaylı gülüşü.
Fakat, şundan emin olabilirsiniz ki, ne yapıtın, ne sağduyunun, ne arzunun, ne de savaşın olmadığı yere gideceğim; girdiğim yere, kimse girmez.
Son savaşın anlamı budur.
Sonu gelmeyen bir üzüntü hiç kimse
de acıma doğurmaz.
Dünkü dünyanın gölgesi ona sığınanlar için hâlâ hoştur ama yok olup gidecektir.
Ve geleceğin dünyası, geçmişin anısına bir çığ halinde düşmeye başlamıştır bile.
Kişi “nedenler”e girdiği zaman, tökezlemeye başlar, çünkü bir tane yeterli olabilecekken çok fazla nedeni vardır.
Mutsuzluğun, bir kez konuşmaya başlayan bir insanı nasıl sardığına tanık oldum.
Sağırlığa bağlı, hareketsiz bir acıydı; bu yüzden soluduğum şey solunamayandır.