Belki de hayatımın en zor,en korkunç gecesini yaşadım.Feryat,figan,yalın ayak çıktık sokaklara..Çocukluğum,gençliğim,hayallerim,hayatım,sevdiklerim, her şeyim yok oldu…Tarifi çok zor bir duygu..İlk üç gün maalesef hiçkimseden yardım gelmedi ve ölüme terk edildik…Daha sonra gelen her yardım için,iyi niyetli insanlarımızın ,herkesten binlerce kez razı olsun.Umarım bu zor günlerimizi en kısa sürede atlatırız.Hayat bu kadar işte arkadaşlar.Bugün varız,yarın yokuz.En sevmediğiniz veya yıllardır görüşmediğiniz insanların bile ağlayarak ‘yeterki sesini duyayım diye araması veya yazması’ bile bence her şeyi açıklamaktadır.Umarım bu depremden de insanlarımız ders çıkarır kendine.Kibir,hırs,para ve şatafat her şey boş gerçekten.Herkes sevdiğine bir kez daha sarılsın,ona onu ne kadar sevdiğini söylesin hatta.Sevdiğim,değer verdiğim,hayatıma ufacık dokunuş yapan dostlarımı kaybettim.Allah hepimize güç sabır versin…söyleyeceklerim bu kadar….