Eda
@E_Aytkn
Öğretmen (Fen Bilimleri)
1994
93 okur puanı
Haziran 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Bazen sahip olmadığım hayatın yasını tuttuğumu düşünüyorum.
Okur Takip Önerileri
Geçmişi kabullenmek için ümidini yitirmelisin.
Hayatımın en berbat, en korkutucu, en ızdıraplı dönemiydi ki malum, ben acılardan hayli nasiplenmiş bir insanımdır.
Bir olmayı ne kadar istesek de aramızda her zaman bir mesafe kalıyor.
Ortada olan tek bir gerçek yoktur, her birimiz bir noktaya kadar kendi gerçekliğimizi inşa ederiz.
Kelimelere âşık olduğunuzu görüyorum Bay Andrews. Onlarla dans etmeyi seviyorsunuz. Oysa kelimeler yalnızca not düşmeye yarar. Melodiyi oluşturan fikirlerdir. Yaşamımızın çatısını da fikirler oluşturur.
Fakat içinde bulunduğumuz kendini gerçekleştirme çağında, insanın hayatındaki birinci tercihten başkasıyla yetinmesi iradesizlik olarak görülüyor, ayıplanıyordu. Kaderin sandığın şeye boyun eğmek, onurlu bir hareket olmaktan çıkıp korkaklığa dönüşmüştü bir yerlerde. Mutluluğa ulaşma baskısı bazen zulüm şeklini alıyordu, mutluluk herkesin ulaşabileceği ve ulaşması gereken bir şeymiş de, bu uğurda verilecek en küçük bir taviz dahi bireyin kendi kabahatiymiş gibi.
Hedeflerinin peşinden gitmek, cesaretten aymazlığa ne zaman dönüşüyordu? Ne zaman duracağını nasıl biliyordun?
İnsan vazgeçmesi gerektiğini ne zaman idrak ediyordu?
Önümüzdeki yıl hızla çözmesi gereken meselelerin listesini çıkarırdı: İşi (kıpırtı yok), aşk hayatı (namevcut), cinsel yönelimi (çözümlenmemiş), istikbali (belirsiz). Bu dört madde aynı kalıyor, arada bir öncelik sırası değişiyordu. Bu sorunların teşhisinde son derece istikrarlıydı, fakat çözüm getirmekteki basiretsizliği de olağanüstüydü.
Bazen -yine sık sık- annesini ve babasını bu kadar düşünüyor olduğuna sinirlenirdi. Normal miydi bu? Bir zavallılık yok muydu bu işte? Yirmi yedi yaşına gelmişti yahu! İnsan aile evinden çıkmayınca böyle mi oluyordu? Yoksa ona özel bir durum muydu? Ayrı eve çıkmanın en sağlam argümanı da buydu zaten: Çocuk olmaktan çıkacaktı.
