Bu benim dünyadaki son anım olsaydı, mutlu gider miydim ?
Cevap basitti, pişmanlıklarla dolu olacaktım. Etrafımdaki herkesi mutlu etmek için elimden gelen her şeyi yaptığımı bilerek giderdim, ama aynı muameleyi kendime verememiş olurdum .
Derinlerde bir yerde, prensler yerine belki de her kadının nazik canavarlar istediğini düşünüyordum. Tüm kötü şeyleri uzak tutacak kadar güçlü -korkutucu— ve sadece sevdiklerine karşı nazik birini. Nerede hata yaptığımı biliyordum. Sahte bir prense rastlamıştım ve daha önce hiç canavarla tanışmamıştım. Canavarlara yaklaşmak kolay değildi ama prensler oldukça kolay gelirdi. Belki de bir canavar ortaya çıkarsa ne yapıp ne yapmayacağınızı öğrenmek için kolay biriyle uğraşmanız gerekiyordu.
Kendinden sorumlu olan tek kişi sensin. Kendini bulmak zorundasın. Kendine arka çıkmak zorundasın. Aksi halde hayatını herkes için her şey olmaya çalışarak geçirirsin ve zamanın yüzde yüzünde yine de yeterli olmazsın. O yüzden kendini seçmelisin. Şu andan itibaren, en başa koyduğun kişi kendin olmalısın. Yoksa boğulursun.
Bir anlığına kendimi daha az yalnız hissettim. Belki de ailenin olayı buydu, yalnız olduğun bir dünyada kendini daha az yalnız hissetmeni sağlamaktı. Bazen aileler yanlış şeyler yapardı; bazen yanlış şeyler söylerlerdi çünki sonuçta onlar da sadece insandı. Öte yandan bir de sevgi kıvılcımlarıyla tam zamanında yanında oldukları anlar vardı. Yuva şifadır.