Esra Özgen
@Esr4ozgen
Sanırım burayı okuduklarımı, sevdiklerimi ve izlediklerimi hatırlamak için kullanacağım.
️️ Hemşire
Samsun, 30 Ağustos 1995
236 okur puanı
Aralık 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Kocamın ruhu erkeksiydi; derin düşüncelere sahip ve tutarlı, huzursuz, arayış içinde ve güvensizdi.
Ruha hitap eden her şeyle ilgisi vardı. Benim ilgimse sadece ona yönelikti.
Burjuva, ömrünün sonuna dek kendini onaylamak zorundadır. Aristokratsa daha dünyaya gelirken onaylanmıştır.
Okur Takip Önerileri
Bazen düşünüyorum da insan her şeyi yapabilir, sadece mümkün olduğu için, iyi ya da anlamlı olmasına gerek yok.
Bu yiğidin kalemi kırılmış mı sanırsın?
Suya düşüp yılana sarılmış mı sanırsın?
Kalemimiz demirden, kıracak olan da biziz!
Musa gibi denizi yaracak olan da biziz!
Kalbiniz "güm" ettiğinde, her şey onunla birlikte "güm" eder, aşkın uyanışıdır bu.
Ne zaman sana ait bir şey görsem fena halde üzülüyorum, özellikle el çantanı gördüğümde. Eve her girdiğimde ve onu antredeki bir sandalyenin üstünde gördüğümde, senin evde olduğunu anlar, rahatlardım. Artık, çantan hep orada ama sen yoksun. Garcīa Márquez yazmıştı: "Sevdiğimiz insanlar bütün eşyalarıyla birlikte ölmeli."
Birilerinin mutsuzluğu diğerlerinin mutluluğudur demeyeceğim. Ama mutsuzlar arasında konuşacak daha fazla şey olduğuna inanıyorum. Mutlu insan yabancılaşıyor.
***Kitabı okudu
"Dirilmek" diye bir fiil..
Artık, her sabah yalnız uyanıyorum. Uyanır uyanmaz aklıma gelmiyor öldüğün, sanki her sabah tekrar ölüyorsun. "Tekrar ölmek" çok şükür, olmayan bir fiil, ben icat ettim, yeniden ölmek anlamına geliyor. "Dirilmek" diye bir fiil var oysa.
Sonra küçük kedi öldü, şimdi de sen.
Sonun başlangıcı bu. Hatıralarla yetinmek zorunda kalacağım. Eski dostlarımla maziyi yâd etmek hoşuma gidiyor. İyi bir hatıra iyi bir şarap gibidir, yalnız içmemek gerekir. Akranlarımın birer birer öldüğünü gördükçe beni en çok, "hatırlıyor musun?" diye sorabileceğim kimsenin kalmayacağı gün korkutuyor.
Bir istasyon emanetçisine benziyor, fazlalık yapan bavullarını, ağırlıklarını oraya bıraktın. İşin aslı bu değil tabii, daha fazla yükselebilmek için hafiflemek istedin yalnızca.
Çok tuhaf, insanlar büyük mutsuzluk yaşayan insanlara mutluluktan bahsedemiyor.
Anlamıyorum. Aslında tam da büyük bir mutsuzluk halinde mutluluk dileklerine ihtiyaç vardır, halihazırda mutlu olanların ihtiyacı yoktur. Mutsuz olduğunuzda, sanki herkes öyle kalmanızı diliyor. Sonsuza kadar..
Bana, "Ne kadar zamansız, çok üzücü..." diyenler de var. Çok nazikler hakikaten, bunu bilmediğimi sanıyorlar.
Dünyada bu kadar çok boş yer olduğu halde, var olabileceğin, sana fazlasıyla yetecek ufacık bir yer bile bulamazsın. Sesleri aradığında, karşına çıkan sessizlik olur. Sessizliği arzuladığındaysa durmak bilmeyen kehanet başlar. O ses, zamanı geldikçe senin kafanın içindeki gizli düğmesine basar.
Şöyle bir düşünüyorum da, en son ne zaman güldüğümü hatırlamıyordum. Hatta gülümsememiştim bile. Ne başkalarına karşı ne de kendi kendime.