Nefes alamıyorum .
Her nefes alışımda kaburgalarım ciğerlerimi boğuyor aldığım nefesle kalıyorum .
Ne yapmam gerektiğini nasıl yaşamam gerektiğini bilmiyorum
Bu kalabalık evrende yalnızlaşıyorum .
Kime neyi anlatacağımı da çözemiyorum.
Yaşamayı beceremiyorum defalarca denememe rağmen .
Bir söz var bilir misin ?
" Senden sonra neye üzüldüysem , hep sana ağladım ben . "
Öyle de oldu .
Sen gittiğinden beri hiçbir şeye tam anlamıyla sevinemedim .
Mutlu olmak neydi sorgular oldum .
Mutluluğu sözlüğümden çıkaralı uzun zaman oldu .
Ağlamayı hayatımın kelimesi haline getirdim .
Çözümlere değil de sorulara yoğunlaşır oldum.
Seninleyken herkese ilaç olan ben yokluğunda merhem bile olamadım kendime .
Ama merak etme iyi gizledim yaralarımı kimseye fark ettirmedim , sırf senin açtığın yaralar diye kabuk bağlamasına bile izin vermedim .
Ama hep kanadılar unutturmadılar kendilerini , bir gözyaşımda bile ben burdayım dediler .
Bi onlar yalnız bırakmadı beni .
Açtığın yaralar bile ihanet etmezken sen ?
Ama sayende neyi öğrendim biliyor musun ?
Kimseye beni üzecek kadar yakın olmamayı ,
Bana verilen değerin bir misli fazlasını bile karşındakine vermemeyi ,
Kimseyi kendinden çok sevmemen , önceliği olmadığın insanlardan uzaklaşman gerektiğini
Ve senin gibilere kalbimi kilitlemem gerektiğini öğrendim.
Verdiğin dersler için teşekkür ederim ama ben seni hâlâ yenemedim .
~ Y.M ~