Göçebe Bellek
@Fluxus
Goodbye to Language
Jazz guitar/ Classical guitar, Piano
Yüksek Lisans
İzmir
455 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Dataistler, Foucault'nun Kelimeler ve Şeyler adlı eserinde zaten söz ettiği insanın ölümü konusunda hemfikirdir: "insan, düşüncemizin arkeolojisinin oldukça açık bir şekilde gösterdiği gibi yakın tarihli bir icattır. Belki de yakın zamanda sonlanacaktır. ( ... ) O zaman insanın, deniz kıyısında kumdaki bir yüz gibi kaybolup gideceğine dair bahse girilebilir." Dalgaları kumdaki yüzü silip süpüren o deniz, artık hudutsuz bir veri denizidir. İnsan bunun içinde zavallı bir veri setine dönüşmektedir.
Günümüzde iletişim, giderek öteki/başkası boyutunu kaybettiği için, söylemsel boyutunu da kaybeder. Toplum, başkalığı barındırmayan, uzlaşmaz kimliklere bölünür. Söylem yerine kimlik savaşı hüküm sürer.
Toplumun giderek artan kabileleşmesi demokrasiyi tehlikeye atar. Bu durum, her türlü iletişimsel rasyonaliteden yoksun bir kabileci görüşü ve kimlik diktatörlüğünü beraberinde getirir.
Okur Takip Önerileri
Oysa söylem bir dinleme praksisidir.
Demokrasinin krizi her şeyden önce bir dinleme krizidir.
Günümüzde yaşanan iletişimse! eylem krizinin izi, ötekinin meta-düzeyde ortadan kaybolduğu kavrayışına dek sürülebilir. Ötekinin ortadan kaybolması, söylemin sonu demektir.
Başkasının mevcudiyeti olmadan benim görüşüm söylemsel ya da temsili değil, aksine otistik, doktriner ve dogmatiktir.
Dijital topluluklar, ortaklığın/ topluluğun meta biçimleridir. Gerçekte bunlar ticari emtiadır:· Politik eylemde bulunma kudretine sahip değildirler.
Akıllı telefonlar, özel konuların sürekli başkalarına sunulduğu mobil vitrinler olarak hizmet ettiğinden, kamusal alanın parçalanıp dağılmasını hızlandırır. Sorumlu/ erginleşmiş [mündige] vatandaşlar yerine tüketim ve iletişim zombileri yaratır.
Dijital gerçek zamanlı demokrasi, bir mevcudiyet demokrasisidir." Akıllı telefonu, günün her saati, her yerde tartışan bir mobil parlamentoya dönüştürür.
Akıllı konfor alanı olarak bu dijital hapishanede, egemen rejime karşı hiçbir direniş yoktur. Like, herhangi bir devrim düşüncesini ortadan kaldırır.
Gerçekten özgür olan insanlar değil, aksine enformasyonlardır. Enformasyon toplumunun paradoksu ise şudur: İnsanlar enformasyonların esiridir. İletişim kurup enformasyonlar üreterek kendi kendilerini zincirlerler. Dijital hapishane şeffaftır.
Disiplin rejimi insanları görünür olmaya zorlarken, enformasyon rejiminde insanlar kendi inisiyatifleriyle görünür olmaya çalışır. Disipline dayalı panoptikonun mahkumları görünür olmaktan kaçınmaya çalışırken, enformasyon rejimindekiler gönüllü olarak kendilerini gösterirler, hatta bunu arzularlar.
Dijital enformasyon teknolojisi iletişimi gözetime dönüştürür. Ne kadar çok veri üretirsek, ne kadar yoğun iletişim kurarsak, gözetim o kadar verimli hale gelir. Bir gözetleme ve teslimiyet aygıtı olarak cep telefonu, özgürlük ve iletişimi sömürür.
Egemen rejimlerde, iktidarın görkemli güç gösterileri tahakküm için özseldir. Gösteri onun aracıdır/ ortamıdır.' Tahakküm, kendini teatral bir parlaklıkla sunar.
Evet, onu meşrulaştıran bu parlaklıktır. İktidarın törenleri ve sembolleri, tahakkümü sağlamlaştırır.
Disiplin rejiminde insanlar çalışan-hayvan haline gelecek şekilde eğitilir.