Hilal ÇİÇEK
@H1lalCicek
Öğrenci
Lisans
121 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Öyle yıkma kendini,
Öyle mahzun, öyle garip...
Nerede olursan ol,
İçerde, dışarda, derste, sırada,
Yürü üstüne-üstüne,
Tükür yüzüne cellâdın,
Fırsatçının, fesatçının, hayının...
Dayan kitap ile
Dayan iş ile.
Tırnak ile, diş ile,
Umut ile, sevda ile, düş ile.
Dayan rüsva etme beni.
Hayata katlanamadığımız için espri yapıyoruz” demiş... Kim demiş? Mühim değil, doğru demiş nihayetinde.
Okur Takip Önerileri
Ben bu yolun sonunda kendime çıktığım için çok mutluyum. Zor bir yolculuktu ama doğrusu değdi, manzaram gayet iyi.
Bize konup sonra kuşlar gibi uçan o aşk da, umarım ihtiyacı olan birilerine gitmiştir Osman.
Başta da söylediğim gibi, ben bir süreliğine tadilata aldım zihnimi. Nalbur nalbur dolaşıyor, en iyi malzemeleri kovalıyorum. Daha uzun yıllar dayansın diye hiçbir masraftan kaçınmıyor, bütün birikimimi bu uğurda harcıyorum. Arkama dönüp şöyle bir bakıyorum da, aklımızdan başka kaybedecek neyimiz kaldı ki Osman?
Dalga geçemediğimiz her şey bizi tüketir, gülelim gitsin Osman.
Daha önce işe yarayan bütün yolları denesen de yaşamaya dair bir lokma heves bulamadığın zamanlar vardır ya, işte öyle çukurlarda debelenip duruyorum bu aralar. Düşmesi de, çıkması da bitmiyor.
Kuyuya sarkan bir ip varsa ya düğümler kendini asarsın ya da tırmanıp yukarıya çıkarsın. Seçenekleri bu ikisine indirdiğinde karar vermek nasıl da kolaylaşıyor değil mi?
Şu hayattaki en değerli şeyin akıl sağlığı olduğunu idrak etmemi sağlayacak bir dönemden geçmiştim. Başıma gelenler yetmiyormuş gibi bir de kafamda bir sürü felaket senaryosu kurup onlar gerçek olmuş gibi acılar içinde kıvranıyordum.
Hayat yeri gelince insanın ağzını burnunu öyle bir yamultur ki, feleğini şaşarsın. İnsan söyledikleri değil, yaptıklarıdır Osman.
Olduğunu sandığı kişiye tutunup asla sınırlarının dışına çıkamayan insanlar için üzülüyorum artık. “Ben şöyle biriyim, ben böyle biriyim” diye boyuna konuşmalarına da tahammül edemiyorum.
Kendimize “Ben” adında bir hapishane yapmışız, bir türlü tahliye olamıyoruz Osman.
Hayatımızı, gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini bilmediğimiz idealler peşinde tüketmeyi değil, yaşamayı savunuyorum. Büyük hayallerle çok zaman kaybettik, artık basit şeylerin zamanıdır Osman.
Sonsuz zamanın sınırlı bir kısmında, başka bir boyutta çoktan yaşanmış şeyleri yaşamak için dünyaya gelmişiz. Bir bedenimiz, bir ismimiz var, bize “Bu sensin” denmiş. Doğar doğmaz sahneye atılmışız, doğaçlama bir şekilde kendimiz olma rolünü oynamamız istenmiş.