Az önce ne olduğundan tam olarak emin değildim. Bilmek istediğimden de emin değildim .
Cehaletin mutluluk olduğuna inanmaya hazırdım. Çoğu zaman öyleydi ne de olsa.
Birbirimizin hayatını kurtarmıştık;bu içinize işleyen bir bağ idi.
Arkadaşlık kaybolabilirdi ama o minnettarlık hep vardı; korku,kan ve paylaşılan şiddetle oluşmuş tanışıklık, böyle bir şey asla yok olmaz.
Zavallı talihsizlere acıyabilme lüksüne sahip psikologlardan degildim.
Acıma duygusu sizi öldürtebilirdi.
Daha tehlikeli olan tek duygu, körlemesine nefret ya da belki de aşktı.
Herkesi kurtaramazdım. Hatta böyle günlerde, hiç kimseyi kurtaramayacağımı düşünüyordum. Herkes önce kendini kurtarmalıydı, ancak o zaman başkaları da yardımcı olmaya başlayabilirdi.