“Sözcüklerin de kendilerine özgü bir mizahı var.”
Kendi evrenimi düzene sokup işletmeye başlatmak için canım çıkıyordu, derken bu evren birden patlayıp gene o eski zavallı parçalardan oluşan karmakarışık bir yığın haline geliyor ve Finn’le ben yeni baştan yollara düşüyorduk.
Kime sarılırsam sarılayım, kimi kucaklarsam kucaklayayım, kollarımı kime açarsam açayım sanki hep kendi kollarıma kavuşuyor, içimde bir
tuhaf bir boşluk, sonunda hep kendime sarılıyordum.
Okur Takip Önerileri
Aşk her şeyden önce kişinin kendisine giden yolun açılmasıydı.
Sarsılarak ağlayışların arkasından gelen o durgun huzur, hiçliği tatmış ruhun benzersiz huzuru… Tanrı insana kendi bedeninden bir teselli yaratmış sanki.
Ölüm, bir yüzde neyi değiştirir?
Ölümlü olma duygusu, özgürlük arzusunun temeli, hem felsefenin hem de sanatın varoluş nedenidir.
İnsanların körleşme arzusu hep hafife alınır. Var olduğunu bilmek istemiyorlarsa, ömürleri boyunca yanından geçip seni asla görmeyebilirler.
Zaten hem gelecek hem de geçmiş ölümü taşıyor, yaşamı taşıyan ise sadece şimdiki zaman, tıpkı güneşi ve sarhoşluğu taşıyan bir üzüm tanesi gibi…
“-gerçeği de hak etmek gerekir, öyle değil mi?-“
Sonunda yanlış cevaplardan doğru sorulara döndün!
İnsan, yüreğine saplanan bıçak eğer çok keskinse anında yere yığılmazmış.
Sözlerimin arasına ruhum giriyordu.
Bazı insanlara baktığında insanın boğazı düğümlenir, heyecandan gözleri yaşarır. Bu insanlar sanki önceki masumiyetimizin güçlü hafızası onlarda duruyormuş, sanki onlar doğanın ucubeleriymiş de düşüş tarafından tamamen hırpalanmamış gibi bir his uyandırırlar. Belki de onlar habercilerdir, köklerinden haberi olmayan kayıp bir prensi bulan uşaklar gibi, hani ona ülkesinde giydiği elbiseyi gösterip eve nasıl döneceğini hatırlatan.
Kâhin, ruhumun bir tezahürü olabilir ama şu anda sana dokunabilmem gerekiyor. Bu yüzden de dokunabiliyorum.
