Emre Güngör
@Iamemregngr
İnsanlardan bulamadığını kitaplardan bulan biri.
19 okur puanı
Aralık 2022 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Anne Ne Yaptın?
Anne sana kim dedi yavrunu doğurmayı? Sanki karnında fazla yaramazlık mı ettim? Senden istemiyordum ne tacı, ne sarayı; Karnında yaşıyordum, kâfiydi saadetim.
Bir kere doğurdunsa, sonra niçin büyüttün? Kundakta, beşikte de bir zahmetim mi vardı? Koynundan niçin attın yavrunu bütün bütün? Bilmiyor muydun ki o yalnızlıktan korkardı.
Sütünden tatlı mıdır, anne, sanki bu hayat? Bana sorsana anne yaşamak bir hüner mi? El aç, yalvar gündüze, geceye boyun uzat. Bu uğurda bir ömür çürütmeye değer mi!
Karnında yaşıyordum, kâfiydi saadetim! Anne, istemiyordum ne tacı, ne sarayı! Anne, karnında fazla yaramazlık mı ettim? Anne, sana kim dedi yavrunu doğurmayı?
Sayfa 48
Geniş, siyah gölgesi hayatımı kaplayan, Tepemde kanat germiş bir kartaldır yalnızlık. Kalp çarpıntılarıyla günleri hesaplayan Bir benim, benim olan bir masaldır yalnızlık.
Gördüm yapraklarımın bir bir döküldüğünü, Baharda yaşamanın bilmedim nedir tadı. Gemi yüzü görmeyen bir limanın hüznünü Kimsesiz gönlüm kadar hiçbir gönül duymadı.
Bir ayna parçasından başka beni kim anlar, Bir mum gibi erirken bu bitmeyen düğünde?
Bir kardeş tesellisi verir bana aynalar;
Aynalar da olmasa işim ne yeryüzünde?
Sayfa 53
Okur Takip Önerileri
Haydi mezara koş" der gaipten bir ses. Gönlümse fısıldar: "Boş kalamaz beşik." Hep böyle tereddüt içinde ben bi-kes, Beyhude ararım bir kaçacak delik.
Sayfa 62
Genç Werther'in AcılarıJohann Wolfgang Von Goethe · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2021121,7bin okunma
Lotte! Lotte! - Ben tükendim artık! Duyularım karışıyor birbirine, sekiz gündür aklım yerinde değil, gözlerimse yaşlarla dolu. Hiçbir yer iyi gelmiyor bana, her yerde çok iyiyim aynı zamanda. Hiçbir şey istemiyor, hiçbir şey beklemiyorum. Gitmek çok daha iyi gelecek bana."
Sayfa 139Kitabı okudu
Ah Wilhelm! O fırtınayla bulutları savurmak, sulardan taşkınlar yapmak için insan varlığımdan vazgeçebilirdim büyük bir memnuniyetle! Ah! Bu tutsak ruh da günün birinde yaşar belki bu büyük sevinci! 
Genç Werther'in Acıları
Anlaşılan üzüntü ve keder Werther'in yüreğinin giderek daha da derinlerine kök salmıştı, bunlar zamanla birbirine daha da sıkıca kenetlenmiş ve yavaş yavaş bütün ruhunu ele geçirmişti. Zihninin dengesi tamamen bozulmuş; içinde bir huzursuzluk ve telaş baş göstermiş, bu yüzden içindeki doğal kuvvetler doğru işlememeye başlamış ve bütün bunlar en korkunç sonuçlara yol açmıştı, nitekim sonunda geriye bir tükenmişlikten başka bir şey kalmamıştı; o güne kadar mücadele ettiği pek çok başka sıkıntı olduysa da, bu kez bu tükenmişlikten çıkmaya çalışırken çok daha kaygılıydı Werther. Yüreğindeki endişeler ruhundaki diğer kuvvetleri, canlılığını, keskin zekâsını da tüketmişti; hüzünlü bir insan haline gelmişti, gittikçe daha mutsuz oluyor, mutsuzluğu arttıkça insafsız biri haline geliyordu. En azından Albert'in arkadaşları böyle olduğunu söylüyorlar; aslında temiz yürekli sakin bir adam olan Werther'in uzun zamandır arzuladığı mutluluğa nihayet kavuştuğunu ama bu mutluluğu gelecekte de koruma isteğini gerçekleştiremediğini, bu yüzden nerdeyse her akşam acı ve yoksunluk çekerek kendini yiyip bitirdiğini iddia ediyorlar.
Sayfa 130Kitabı okudu
"Onu bana bırak," diye dua edemiyorum ama çoğu kez zaten bana aitmiş gibi hissediyorum. "Onu bana ver," diye dua edemiyorum, çünkü başkasına ait.
Sayfa 122Kitabı okudu
İnsanın kaderi kendisine biçilen talihsizliklere katlanmaktan, kaderine doldurulan acıları içip bitirmekten başka nedir ki? Genç Werther'in Acıları
Tokat gibi vurdu yüzüme son bir senemi. Defalarca okudum. Burda da bulunsun
Tanrı biliyor! Sabah bir daha uyanmama isteğiyle, hatta bazen umuduyla yatağa yattığım gecelerin sayısı o kadar çok ki! Sonra sabahları gözlerimi açıp güneşi tekrar görünce perişan oluyorum. Ah, keşke hafife alabilsem her şeyi; suçu havaya, eşe dosta ya da bir işin rast gitmemesine atabilsem, isteksizliğimin dayanılmaz ağırlığının yarısından kurtulurdum. Ama eyvahlar olsun! Bütün suçun bende olduğunu tüm gerçekliğiyle hissediyorum - suç değil ki bu! Yeter, bütün sıkıntıların kaynağı içimde saklı kalmasın artık, oysa eskiden içimde bütün mutlulukların kaynağı saklıydı. Bir zamanlar yüreğini dolduran yoğun duygularla etrafta dolaşan, her adımda önünde cennetin kapıları açılan, tüm dünyayı sevgiyle kucaklayabilen yüreği olan ben değil miydim? İşte o yürek ölü artık, coşkun sevinçler çağıldamıyor artık yüreğimde; gözlerimse kupkuru, duyularım artık gözyaşlarıyla yenilenip canlanmadığından kafamın içinde tedirgin edici bir sıkışma hissediyorum. Çok acı çekiyorum, çünkü hayatımdaki tek sevincimi, etrafımda dünyalar yaratmamı sağlayan o canlandırıcı, gücü kaybettim; o yok artık!
Sayfa 119Kitabı okudu
İnsanların birbirinin yüreğine ne kadar az dokunabildiğini görünce bazen ciğerimi sökmek, yerine beynimi tıkmak istiyorum. Ah, ben sevgi, sevinç, sıcaklık ve coşkuyla yaklaşmazsam insanlara, onlar da bana bunları vermeyecektir; benim yüreğim sevinçle dolup taşsa da, karşımdaki soğuk ve duygusuzsa, onu mutlu edemem.
Sayfa 118Kitabı okudu
Ah bu boşluk! Burada, yüreğimin ortasında hissettiğim dehşetengiz boşluk!
Sayfa 116Kitabı okudu
Biz kendimizden vazgeçtiğimizde, her şeyimiz eksik kalıyor
Sayfa 76Kitabı okudu