Hayvanlar -hepsi kendi çabalarıyla yaşar- sefaleti bilmezler çünkü hiyerarşi ve sömürü yoktur onlarda. Sefalete yalnızca insanda rastlanır, benzerini kendine kul köle eden bir tek o var; yalnızca insan kendini bunca aşağılayabilir.
Kendiliğinden gelişen bir koyuverişle sevmeyenler üzüntüleriyle, kaygılarıyla, ama ayrıca zamansallığı aşamamalarıyla dizginlenir. Hepimizin düşmanı olan zamana savaş açmanın günü gelmedi mi hâlâ?
Çünkü aşk yoğunlaştıkça bireyselleşir. Büyük bir tutkuyla sevenler birçok kadını birden sevemezler: Tutku güçlendikçe, nesnesi de kendisini daha çok dayatır.