Farfallina
@La_Petite
“ ‘Olağan ‘ya da ‘olağandışı ‘terimleriyle düşünmüyorum. Elbette yapmış olduğum pek çok şey, diğer insanlar açısından olağandışı olabilir, ama benim açımdan öyle değil.”
Vogue la galère !
Yüksek Lisans
Strazburg
910 okur puanı
Mart 2022 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Memleketini güzel bulan insan daha yolun başındadır; her yeri kendi yurdu gibi gören insan güçlüdür; ama bütün dünyayı yabancı bir ülke gibi gören insan mükemmeldir.
Bir hayatın bir daha dönmemek üzere alışıldık yönünden saptığı kritik anların sert ve çarpıcı bir dramatikliği olduğuna ve insanın ruhunda içten içe şiddetli bir kaynama oluştuğuna inanmak hatadır.
Çünkü insanın bir tane hayatı vardır, bir tek hayatı. Ama senin için bu hayat neredeyse bitmiştir, o hayatı yaşarken kendine hiç dikkat etmedin, başkalarının mutluluğunu kendi mutluluğun saydın... Oysa kendi ruhlarındaki hareketleri dikkatle izlemeyenler mutlaka mutsuz olurlar.
Okur Takip Önerileri
İnsanın yaptığı her şey, bilinemeyen derinlikte saklı bir iç hayatın tamamlanmamış, adeta gülünesi çaresizlikteki ifadesidir sadece, bu iç hayat yüzeye çıkmaya çabalar ama onun uzağına bile ulaşamaz.
İçimizde olanın ancak küçük bir kısmını yaşayabiliyorsak
- gerisine ne oluyor?
Yaşadığımız binlerce şeyden olsa olsa bir tanesini dile getiririz, onu da gelişigüzel ve hak ettiği özeni göstermeden yaparız. Dile getirilmemiş bütün o deneyimlerin arasında hayatımıza belli etmeden biçimini, rengini ve tınısını verenler de vardır. Bizler, ruhları araştıran arkeologlar olarak, bu hazinelere yöneldiğimizde, onların ne kadar dağınık olduklarını keşfederiz. İncelediğimiz şey, kımıldamadan durmak istemez, kelimeler yaşananın üzerinden kayıp gider, sonunda kağıdın üzerinde bir sürü çelişki kalır.
Birer nehirdir hayatlarımız
adına ölüm denen,
o denize doğru akan
Bir kitap okudu
Yalnızsan… ve savaş da varsa…
Nasıl da kayıp gitmişti ellerinin arasından annesinin hayatı? Kör jiletle tıraş olmak için banyoya giderken annesi hayattaydı, ama çenesi yara içinde, telaşla banyodan fırladığında gitmişti bile. Gördüğü anda anlamıştı. Odada onun yokluğu yankılanıyordu. Annesinin gözlerini kapamış, çarşafı başına çekmiş, kapıyı kapatmış ve provaya gitmişti. Dün bütün gün hiçbir şey söylememişti, hiçbir şeyden söz etmemiş, sadece çalışmıştı. Akşam eve dönüşü, zor geçen, yalnız hayatında o güne kadar yaptığı en zor, en yalnız iş olmuştu.
"İnsanların aldıkları yaraları tahmin edemezsin."