'İnsanlar hep seni suçlar. Zorbalığa uğrarsın, zorbaya kimse laf etmez. Zorbalığa karşı cevap veremediğin için seni suçlarlar. Bir insanı çok seversin, aşık olduğun insan hatalar yapmasına rağmen onu sevmeye devam ettiğin için seni aciz bulurlar. Yalnız kalmak istersin, bunu tercih ettiğin için kibirli bir insan olduğunu düşünüp seni ötekileştirirler. Çünkü insanlar hep ister. Suçlamak isterler. Acımak isterler. Ötekileştirmek isterler. Sadece zarar vermek isterler.. '
5/10 (spoi icerir*)
Ben mutsuz biten kitapları seven bir anormal olarak bu kitabı iki gün içinde bitirme sebebimi de bu olacak sanıyordum. Koskoca 420 sayfa boyunca Oflaz'ın öleceğini düşünerek kitabı okuyan bana Oflaz'ın iyileşmesi şoku.. yaw en başından beri anlatış biçiminle bu son oldu mu ama? Ters köşe yapayım derken kitabı tamamen yalanlar üzerine kurmuş gibi hissediyorum. Işıl'ın ne kadar sevmese de erkek arkadaşı varken Oflaz ile o kadar yakınlaşması ayrı bir konuyken, sözde en yakın arkadaşının " sevgilisi olduğunu bildiği arkadaşının kendi evinde başkasıyla uyumasına ses çıkarmaması" apayrı bir konu. Kitabı sadece bari sonun da ağlayayım diye okudum ama hayal kırıklığı. Ayrıca Oflaz'ın hastalığını daha en başında Delibal sayesinde tahmin etmem de çok komik oldu ama neyse :) Bu puanı da sadece Oflaz'ın güzel hatrı için veriyorum..