108 syf.
9/10 puan verdi
·
Beğendi
·
15 saatte okudu
... mobilyaların çıtırtısı böyle sona erdi...
Okur Takip Önerileri
...ölümden değil de yaşamdan korktuğunu ilk o zaman anladı.
çünkü mutlu son diye bir şey yoktu, uzun vadede bütün hikayeler mutsuz biterdi.
Sayfa 97Kitabı okudu
Tavandaki koyu rutubet lekesi, az önceki kabustan sızmış sanki. Gözlerini kocaman açmış, bana bakıyor. Ne görüyor benim içimde, merak ediyorum. Yoksa ben de onun için, rutubet dünyasında güneşe bulanmış kuru bir leke miyim?
insanlar geçiyor ellerinde torbalarla. Sert adımlarla, hızlı hızlı yürüyorlar. Hepsinin yüzü asık, hepsi yorgun.
ama bilirdim: Carlos'un çocukluğu ambulans yazısına bakarken çoktan ölmüştü.
"Deli deli olduğunu bilir mi yahu, bilse deli olmaz"
İçime, nereden geldiğini bilmediğim bir huzur doldu. Salonda kahvaltı sofrası kurulurken yatağıma gelen tabak çanak sesleri de böyle iyi hissetmemi sağlardı. Anacığım çalar saat çalmadan az evvel yanıma gelir, "Hadi kalk yavrum, çayı demledim" diye fısıldardı yumuşacık sesiyle. Huzuru içinde saklı bir cümleydi bu, başka sözlerle süslenmesine gerek yoktu.
Hep aynı zaman dilimini yaşar gibi sürekli aynı cümleyi
tekrarlıyordu. Çok kötü bir anın içine, sonsuz bir işkence çekmesi için hapsedilmiş olmalıydı
Yemek yer gibi, uyur gibi, yürür gibi, yaşar gibi yapıyordu. Odasındaki tek ses duvar saatinin tıkırtısıydı
Genciz.
Şu dünyayı sevmeyecek kadar genciz.
Cebimizde cüzdan ya da telefon taşımadığımız, özgür olup da farkına varmadığımız yıllardayız...
Q'dan Ç'ye uzanan yüz bir tuşlu bir klavyeye
dönüştü. Eskiden hayatımın parçası olan çoğu şey ruhumu terk etti. Üstüme su sıçratan taksilere bile sövesim gelmiyor. Oysa bayılırdım taksilere sövmeye.