Bazen anılardan kopup gelen ufak bir parça, hiç olmayacak bir anda gelip gözlerinin önüne dikilirdi insanın. Geçmişin, kabuk bağlayan izlerini hatırlamak istercesine. Hiç iyileşmemiş bir yarayı yeniden kanatır, ruhu derinden sarsardı. Yalnızlığı ömrüne ezber etmiş bir çocuk, ne kadar büyürse büyüsün, hala çocuk kalırdı. Sadece büyüdüğüne inanır ama aslında kendisini kandırırdı.
Sayfa 251