Kendimi kendim yitirdim kendim arar kendini
Kendine kendin gerekse kendinde bul kendini
کند می کندم میتر دم کندم آرار کندینی کند یکه کندک کرک کند کده بول کند یکی
Sus, sendeki hoş söz yine susturdu beni;
Hem sendeki tertip yine durdurdu beni!
Kaçtım tuzağından, sığınıp kalp evine,
Gönlüm tuzağınmış, tutarak durdu beni!
Kan ağlasa kim, güldürüyor hoş gülüşün;
Bağlar beni dünyaya da bağlanmayışın!
"Ahtın yeminin nerde?" deyip sormadasın!
Hep ahtımı bozmuş oluyor söz verişin!
Cân, Hakk'a temiz, mahrem olup varmalıdır;
Hem gönlü de gam, âh dolarak vermelidir;
Kul varlığı terk etmedi mi, yol bulamaz,
Varlıkları hep terk ederek gelmelidir.
Yâr şimdi şeker misli gülüp gelmededir,
Üstün olarak; ay ve güne hep gülmededir!
Bir hâl ki o, dünyada onun mahremidir.
Yâr gizli güler, yok bilecek, bilmededir!
Gün geldi, senin kavgada birlikte bakın;
Gelmiş gece baştan yine sevdân Burak'ın!
Gündüz, gece yapmaz ki muhakkak bu işi,
Merkep iki aksak, yük nerden taşısın?
Aşk hastasıyım, imtihanım gam iledir;
Hem gamları hep, tazeleniş vermededir;
Bak sen ne garip, gamı da olmazsa eğer;
Her şey, bana elbette ziyan vermededir!
Gönlüm hevesinden yaşıyor bil ki senin;
Duymakla işitmek yine sendendi, senin;
Lâ havle de çeksem de ve lâ havle lerin,
Lâ havle derim aşkta da yok hayrı bunun!
Aşkın, şu cihândan, götüren mutluluğu;
Hem ayrılığın oldu ecel, almada bu;
Yüz câna da vermez iken gönlüme ben,
Bir tek gülüşün, aldı gönül, oldu sonu.
Zulmetle güneş hem de nasıl gitti gider;
Âşıkta yanan gönlü de hep uyku çeker!
Ağlar ise âşık dökülen yaşlar ile,
Korkar da kaçar, gözyaşı sel, aktı meğer!