Zevki seven bu İranlılar, şarapla "bade'ye, cam-ı cem" e methiyeler söylüyorlardı. Kahramanlık destan ve şarkılarını okumak, onlara zırh kuşanmaktan daha tatlı geliyordu. İmanları aleyhinde konuşanları taşla öldürür, fakat beri yanda da elde kadeh, imanın boşluğunu tartışırlardı. Bunlar Asya'nın Yunanlarıydı: Günübirlik keyiflerince yaşıyor, kimi zaman da dipsiz bir taassuba dalıyorlardı.