Zeynep
@Oxyge
62 okur puanı
Eylül 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Çünkü öğretmenlerle öğrenciler, yani kürsüyle okul sıraları arasında, gözle görülür yukarısı ile gözle görülür aşağısı arasında görünmez bir otorite bariyeri vardı ve bu bariyer her türlü iletişimi engelliyordu.
Sabırlı olmak, bugünkü gibi yumuşak başlılık ya da zayıflık diye hor görülmüyor, aksine etik bir güç olarak övülüyordu.
Sanat, halkın tümünün yaşamsal meselesi haline gelebildiğinde zirveye ulaşır.
Okur Takip Önerileri
Entrika ve kaçışlarla özgür kalınabilen bir dünyada böyle tutukluluk hallerinin çağın ruhuma hiç uymadığını, Goethe babanın bilgelikle söylediği gibi ''nişanlar ve unvanların sıkıntı içinde kalındığı durumlarda bazı yumruk darbelerini önlediğini'' biliyordum.
İnsanın çocukken içinde yaşadığı dönemin havasından kanına karışan şeyler, hiçbir zaman ondan ayrılmıyor.
İnsanın kendi yaşamından unuttuğu her şey, aslında bir içgüdüyle çoktan unutulmaya mahkum olmuş şeylerdir.
Sayfa 18Kitabı okuyor
Aşkta sınır tanımayan insanlar vardır. Ölümü bile yaşadıkları ilişkiye dahil edenler.
Sayfa 34Kitabı yarım bıraktı
Eğer denemezsek kendimizi kontrol etmeyi nasıl öğrenebilirdik?
Annem bir defasında eğitimin herkese nasip olmayan bir ayrıcalık olduğunu söylemişti, ama yanılıyordu. Bu bir ayrıcalık değildi. Olmamalıydı. Bir haktı bu.
Dünyadaki en sinir bozucu duygu, söyleyecek çok şeyin olup da bunu kelimelere nasıl dökeceğini bilememek olmalı.
İçimde tuhaf bir his vardı. Sanki henüz sahip olmadığım bir şeyi kaybetmiş gibiydim. Sanki artık eskiden olduğum kişi değildim. Olmam gereken kişi ise hiç olamamıştım. Bu hisle iliklerime kadar bomboş hissettim kendimi.
Bir fabrikayı yok edebilirsin ama hemen ardından bir yenisini inşa ederler. Ancak yok edilen şey bir hayat olduğunda bunun geri dönüşü yoktur. O insanı geri getiremezsin.
Bir zamanlar sahip olduklarını geri alamasan da onları arkanda bırakabilirsin. Yeniden başlarsın. En baştan.
Kendimizi eğlendirecek bir şeyler bulmak, bir şeyler uydurmak zorundaydık çünkü hayatlarımızdan geriye ne gerçek hikayelerimiz, ne hayallerimiz, ne de gelecek planlarımız kalmıştı.
O kadar yozlaşmışız ki artık mutluluğu bile satın alacak hale gelmişiz.
